Over(-)leven met gesloten grenzen

Vrijdag 10 november 2018. Het succes van de Hongaarse premier Viktor Orban is uitgegroeid tot een nieuwe wereldorde: die van de gesloten grenzen. En met gesloten bedoel ik ook ECHT gesloten: niemand erin, niemand eruit.

Op genoemde vrijdag ga ik naar mijn werk. Eigenlijk zou ik vandaag een Amerikaanse collega in moeten leren, maar dat gaat niet door. De grenzen zijn immers gesloten. We doen de cursus online aan de hand van YouTube filmpjes.
De adventsperiode nadert. Vorig jaar betekende dat een weekendje naar Innsbruck voor de kerstmarkt. Dit jaar niet, de grenzen zijn gesloten. Die euro’s zullen ze daar maar aan Oostenrijkers moeten verdienen.
Ik check de mail. Voorbereidingen voor een gezellig nieuwjaarsfeest in Aken. Ik was er een van de weinige Nederlanders, maar zal vanaf nu verstek moeten laten gaan, de grenzen zijn gesloten. Ik hoop dat ze t.z.t. de muziek zo hard zetten dat ik ze in Kerkrade nog kan horen.
Het is zaterdag. Ik ben zojuist terug van het reisbureau, waar ik mijn wintersportvakantie in de Franse Alpen heb geannuleerd. Dat kan immers niet meer, de grenzen zijn gesloten. Ik denk dat ik mijn ski’s maar aan een Hollandse treurwilg hang.
Telefoon. Een goede vriend van weleer belt. Of ik een avondje vrij voor hem heb. Hij zou eigenlijk naar een concert van Adele in Amsterdam gaan, maar ze komt ons land niet in: de grenzen zijn gesloten. Gelukkig kunnen we nog samen naar een stream van haar concert in Londen kijken.
Op zondag wil ik nog wel eens een stukje op de fiets. Gewoon vanuit Brabant even de frisse Vlaamse buitenlucht in, langs een frietkot en bij een taveerne met een Belgische wafel. Maar helaas, de grenzen zijn gesloten. Ik maak rechtsomkeert en zet mijn tanden in een boterham met pindakaas.
Het is maandag. Ik ga naar mijn werk. Amsterdam wordt opgeschrikt door een aanslag. Hoe is dit nu in Godsnaam mogelijk? De grenzen waren toch gesloten?! De dader wordt gepakt en geeft uitleg: “Ik ben Nederland binnengekomen door hangend aan een parachute uit een vliegtuig te springen. Van gebakken lucht kun je geen muren bouwen, hè?”
Mijn gedachten dwalen af naar mijn overleden grootvader. Die maakte de Tweede Wereldoorlog mee. Begonnen door soldaten die landden aan parachutes. Ze hadden weinig keus, de grenzen waren namelijk gesloten…

"Ja maar Oscar, zo bedoelde meneer Orban het nou ook weer niet! Hij wilde alleen maar voor sommige mensen de grenzen meer sluiten dan anderen!"

Welke anderen? Ik?