Minder

Wanneer God (indien ze bestaat) en mijn gezondheid het toelaten weet ik tegen het einde van dit jaar waar Abraham de mosterd vandaan haalt. Minder poëtisch: dan behaal ik de leeftijd van 50. Mijn vader mocht de volgende tegeltekst vaak uitspreken; ‘Oud. Iedereen wil het worden, maar niemand wil het zijn.’ En daar zit wel een kern van waarheid in. Naarmate je steeds meer kruisjes achter je leeftijd mag zetten, wordt het allemaal minder.

Het leven zelf wordt niet minder, maar het lichaam wel. Ik was nog maar net 40 toen ik na een paar maanden pijnlijke last van artrose in mijn rechtervoet kreeg. Het was weliswaar meer gerelateerd aan mijn overgewicht dan aan de leeftijd, maar de tekenen van slijtage van mijn lichaam hadden zich duidelijk aangediend. Na een paar jaar mocht ik uiteindelijk ook toegeven dat ik de kleine lettertjes moeilijk begon te lezen. Een leesbril werd een gebruiksvoorwerp waar ik al rap niet meer buiten kon.

Zo gaat het maar door. Tegenwoordig versta ik de mensen af en toe helemaal verkeerd. Het is niet dat ik ze niet kan horen, maar ik hoor de dingen onjuist. Dan ben ik ervan overtuigd het woord piemel te hebben verstaan in plaat van het woord knieën. Geloof me, je staat heel raar te kijken wanneer iemand beweert last van zijn versleten knieën te hebben. Mijn gehoor laat me gewoon in de steek en dat terwijl mijn oren, groot als schotelantennes eigenlijk alles prima zouden moeten ontvangen.

Vorige week zat ik in de bus vanuit het werk en zag ik in de verte een jonge vrouw in een vleeskleurige legging lopen. Ik dacht nog: die is vanmorgen voordat ze deur achter zich dichttrok vergeten in de spiegel te kijken. Die legging staat ‘r voor geen meter. Toen mijn bus de jonge vrouw voorbijreed zag ik dat deze mevrouw gewoon blootbeens over straat liep. Geen compliment voor de vrouw, maar ook voor mij een teken dat het allemaal minder met mijn ogen gaat. Ach. Hoe ouder de mens, hoe minder zijn kunnen.