Liefde

Mijn telefoon is aan het opladen. Wat betekent dat het lichtje aan de bovenkant oranje brandt en ik dus geen paarse knipperlicht meer zie als iemand een appje stuurt. Op geluid zetten is ook geen optie want ik zit in de bieb. Hier word ik nerveus van. Elke vijf minuten druk ik op het vergrendelingsknopje om te kijken of ik een appje heb. Dat doe ik al een uur. Maar het icoontje van WhatsApp wil maar niet verschijnen.

Of ik iemand iets had gevraagd? Nee. Iemand die had beloofd iets te laten weten? Nee. Iemand die mij zou bellen? Nee. Integendeel, ik moet nog op een paar mensen reageren. Waarom ik dan kijk? Wachtend op een spontaan en onverwacht berichtje van iemand uit mijn contactpersonenlijst die vraagt hoe het met me is, zegt dat die mij heeft gemist en vraagt of we binnenkort misschien kunnen afspreken.

Tussendoor probeer ik het boek ‘Weg van liefde’ te lezen. Als ik het boek op tafel leg doe ik het zo, dat de titelpagina aan de onderkant ligt. ‘Weg van liefde’ staat er namelijk in grote rode letters gedrukt, met op de achtergrond een vrouwelijke en een mannelijke hand. Door angst voor een vooroordeel van mensen om mij heen wil ik niet dat iemand ziet dat ik dit boek lees. Ik wil de mogelijkheid uitsluiten dat iemand die mij niet kent ook maar een seconde denkt dat ik wanhopig op zoek ben naar een partner. Want in eerste instantie lijkt het alsof dit boek hierover gaat terwijl het juist over ‘hoe relaties in de 21e eeuw kunnen standhouden’ gaat. Waar ik overigens ook helemaal niet mee te maken heb, maar dat even ter zijde.

Maar dat staat alleen op de achterkant, ook in rode letters maar veel kleiner. Met eronder nog een samenvatting zoals bij elk ander boek. Zoveel tekst trekt niet zo snel de aandacht van mensen die wat verder van je vandaan zitten, en al is dat wel zo, ze zouden het niet eens kunnen lezen.

Liefde, ik probeer te begrijpen wat dat is. Zoveel mensen om mij heen die om mij geven op allerlei verschillende manieren. Maar gelukkiger word ik er niet van.
Ik wil iemand om bij uit te huilen, om te vertellen hoe ik me voel. Maar ik vraag er niet naar.

Lieve God, sta me bij. Ik begrijp deze wereld niet meer. Zoals ik het al die tijd met Uw steun heb overleefd, zo zal ik mijzelf de komende tijd aan U vertrouwen. Amen.