Kom op nou!

De pijn, veroorzaakt door brandende spieren, waarvan ik niets eens wist dat ik ze had. Het zweet dat, als ware mijn poriën de Niagara Watervallen, langs mijn lichaam stroomt en zorgt dat het beetje kleding dat ik draag binnen enkele tellen doorweekt is. De keiharde muziek, voor zover je een monotone dreun muziek mag noemen, die je gehoor verdoofd. De alles overheersende geur van zwetende lichamen, vermengt met de lucht van ongewassen sokken en stinkschoenen. Welkom op mijn sportschool.

“Kom op nou!” Toen Tatjana het ongeveer elke 10 minuten op willekeurig welke zender riep, zag ik het wel zitten om lekker te gaan sporten met Tatjana. Tot zij werd vervangen door een bebaarde zwakzinnige met dezelfde boodschap, en ik spontaan last kreeg van sportimpotentie. Door te lange non-activiteit gedwongen, heb ik onlangs dan toch voor het eerst een sportschool van binnen gezien. Zittend op iets wat in mijn ogen net zo goed een martelwerktuig uit de Middeleeuwen had kunnen zijn, kreeg ik van een soort Rambo te horen dat ik verkeerd om zat. Nou ja, 50% kans en misgegokt. Vanaf dat moment maak ik, voor enkele euro’s meer, dankbaar gebruik van de ‘personal trainer’ die niet zo persoonlijk is als zijn titel doet vermoeden. Meer een beetje allemansvriend, maar goed, ik begin nu wel te begrijpen wat ik eigenlijk moet doen op die toestellen. Oefeningen gaan tot nu toe steeds in drie sessies, en tussen elke sessie door mag ik een volle minuut uitrusten. Ik begreep in eerste instantie al niet waarom ik steeds zoveel mensen niets zag doen, maar dat schijnt er dus bij te horen. Op die momenten kijk ik rond en valt het mij op dat met name de 45 plussers heel erg hun best gaan doen wanneer er iets vrouwelijks met een strakke bips voorbij komt. Ze gaan dan ook ineens geluid maken bij hun oefening, en trekken er een gezicht bij, wat een normaal mens trekt bij hevige obstipatie. Als ze dan klaar zijn met hun show, gaan ze breed rondlopen alsof ze blaren onder hun armen hebben en verwacht ik elk moment een pauwenstaart uit hun reet te voorschijn te zien schieten.

Gelukkig ben ik de 45 plus al gepasseerd en mag ik mij tot de 50 plus rekenen. Voor mij geen afleidend geschreeuw, geen harde poep gezicht. Ik blijf gewoon een minuutje langer zitten en kijk rustig naar het moois wat voorbij komt paraderen. Ach, verstand komt met de jaren.

Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl