Klapkrat

We woonden al ruim zes weken in Los Angeles en hadden nog geen enkele keer weekboodschappen gedaan. Eten halen voor één of twee dagen per keer was genoeg uitdaging, tot dan toe. Als ik na 45 minuten nog in de winkel ben zonder dat het einde van mijn lijstje in zicht is raak ik altijd een beetje in paniek.
Na deze anderhalve maand werd ik dan toch overmoedig, ik besloot ‘even’ flink boodschappen te doen.

Het begon met de paksoi. Ik zag het niet liggen tussen de worteltjes en de sla. Op school heb ik niet geleerd wat paksoi is in het Engels. En Van House M.D. leerde ik alleen dingen als ‘lumbal punction’ en ‘brain biopsie’.
Gelukkig zijn ze heel behulpzaam bij de Wholefoods en had ik Google translate in mijn broekzak. De Wholefoodsjongen had geen idee wat Chinese cabbage is. Dan maar gewoon in het Nederlands/Chinees: ‘paksoi?’
“Oh you mean Bok choy! YES!
No we don’t have that.”
Om te voorkomen dat ik weer iets racistisch zou zeggen liet ik hem een plaatje zien van de taugé. Maar dat hadden ze ook niet.

Dan maar verder naar de vleesafdeling. Is half om half gehakt een Hollands concept? Hadden ze ook niet in ieder geval.
Vleeswaren… Voorverpakt kun je geen buil aan vallen maar dat zag ik ook nergens. Hoe vraag je om ca. 200 gram salami hier in Amerika? Iets met ounces, hoeveel is dat? Doe maar ca. 30 plakjes, ze vinden me hier nu toch al een raar wijf.
Hoe langer ik rondliep en hoe meer ik moest vragen, al dan niet met behulp van mijn telefoon, hoe onnozeler ik me voelde. Maar na bijna anderhalf uur had ik voor vijf dagen en een kinderfeestje boodschappen in mijn karretje. Hoera, op naar de finish!

De jongen bij de kassa keek vol verwondering naar mijn boodschappen.
“Are you a personal chef?”
Blijkbaar is het hier gebruikelijker dat je voor George Clooney kookt dan dat je géén kant en klaar maaltijden in je karretje hebt.
Hij: “Do you need bags?”
Ik: “No thank you, I have these.”
Hij: “What are those?!”
Ik: “It’s a… klapkrat.”
Hij: “Wow, do they unfold? Are they stackable? Where did you buy them?! Those are pretty awesome!”
En zo voelde ik me na anderhalf uur gestuntel toch nog een beetje fantastisch.