Kinderen die nooit geboren hadden mogen worden

Iedereen in Nederland heeft het recht om kinderen te krijgen. Er is geen wet die ook maar één rammelende eierstok of klapperende zaadleider in de weg staat. Toch laait eens in de zoveel tijd de discussie hierover op. Zoals momenteel in Rotterdam, waar men denkt aan het invoeren van verplichte anticonceptie voor kwetsbare vrouwen. Want zou moeder of vader worden eigenlijk wel zo vanzelfsprekend moeten zijn?

Als geen ander weet ik hoe ón-vanzelfsprekend het ouderschap kan zijn. In mijn geval was een kindje krijgen namelijk niet bepaald iets waarvoor slechts één passionele nacht nodig was. Sterker nog: de medische molen zou op volle toeren moeten gaan draaien wilden manlief en ik enige kans maken onze genen door te geven aan de volgende generatie. Na dozen tissues snikkend te hebben verslonden kozen wij voor pleegzorg. Een weg die we altijd al in ons achterhoofd hadden voor later.

Het is me daarna zó vaak gevraagd: “vind je het niet ontzettend oneerlijk dat er vrouwen zwanger worden die niet eens voor een baby kunnen zorgen, terwijl jouw buik altijd leeg zal blijven?” Maar eerlijk gezegd heb ik dat nooit zo gevoeld. Ook niet toen Vera en Thomas bij ons kwamen wonen. Hun komst maakte juist dat ik deze hele discussie nóg ingewikkelder ben gaan vinden. Inderdaad, in sommige gevallen zou ik het liefst driftig wapperend met een voorraadje prikpillen bepaalde personen bewuster willen maken van de consequenties van hun acties. Maar hardop uitspreken dat onze pleegkinderen, mijn mooie Vera en Thomas, nooit geboren hadden mogen worden? Dat kan ik niet.

Zo complex als ik deze discussie vind, zo kristalhelder is het voor mij wat hen bespaard had moeten blijven. Het feit dat hun ouders niet bij machte waren hen op te voeden heeft namelijk immense gevolgen voor hen gehad. Ook de vele omzwervingen die ze (als gevolg van een falend jeugdzorgsysteem) na hun uithuisplaatsing hebben moeten maken voordat ze definitief bij ons mochten blijven hebben gezorgd voor onherstelbare schade.

Een keiharde mening op dit vlak heb ik echter niet. Wel zingt er continu een hele grote wens door mijn hoofd: wat zou het fijn zijn als men de rechten van het kind voortaan als uitgangspunt zou nemen, in plaats van het recht om kinderen te mogen krijgen. Voor Vera, Thomas en voor al hun lotgenootjes. Want tenslotte is er overduidelijk één ding wat écht nooit geboren zou mogen worden, en dat is kinderleed.