Je werk of je leven?

Er is een tijd geweest dat mijn werk het allerbelangrijkste in mijn leven was. Het was zelfs zo belangrijk dat op het moment dat mij gevraagd werd een ziekenhuis te kiezen, ik koos voor het ziekenhuis dat het dichtst bij m’n werk was. “Handig met de controles” grapte ik nog. Ik had nog geen idee wat me allemaal te wachten stond.

Die donderdag of vrijdagmiddag, ik weet het niet helemaal zeker meer, had ik een afspraak bij de gynaecoloog. Ik ging alleen. Even heen en weer. En halverwege die kreeg ik vreselijk nieuws. Ik had een cyste zo groot als een kleine meloen op m’n eierstok en moest onmiddellijk geopereerd worden, zodat ze konden beoordelen of het goed- of kwaadaardig was. Wachten was geen optie want ze wisten niet hoe snel het groeide en hoe lang het er al zat. BAM! Daar zat ik. Op de weg terug naar kantoor (ja serieus) probeerde ik het van me af te zetten. Ik wilde het gewoon niet. Het kon ook niet, want ik had nog zoveel te doen. Ik kwam binnen en van de rest van de middag herinner ik me alleen nog dat ik heb gezegd “Ik wil m’n werk afmaken want dat had ik zo gepland’. En zo geschiede.

Een paar dagen later werd ik opgenomen in het ziekenhuis en succesvol geopereerd. Ze konden alles goed en schoon weghalen. Wat een geluk. De mensen die op bezoek kwamen vroegen zich nog af ‘wat ik in dit ziekenhuis deed’ ‘dat was toch helemaal niet handig’. Eh tja. Het klopte inderdaad dat het later handig bleek voor controles. Maar als ik nu opnieuw zou moeten kiezen zou ik het anders doen. Zou ik gaan voor de beste plek. Voor de beste behandeling. De beste gynaecoloog. Die ik gelukkig bij toeval wel had.

Later realiseerde ik me natuurlijk wel die rare kronkel in m’n hoofd. Eigenlijk op dat moment al dat ik van het ziekenhuis naar werk liep. Maar ik moest door. Ik was zo bezeten van m’n werk en wilde het zo graag goed doen dat ik mezelf vergat. In de periode die volgde heb ik hier heel veel last van gehad en ik heb om hulp gevraagd. M’n eerste burnout was een feit. Een diep dal. En wow wat heb ik er veel van geleerd. Nu jaren later kan ik gelukkig steeds vaker eerst aan mezelf denken. En m’n werk is nog steeds mijn grote passie, maar ik weet het nu beter te doseren. Ik weet nu dat ik mijn lijf en hersens nodig heb om die passie te kunnen leven. Dus ik moet voor mij zorgen. Elke dag. En dat gaat de ene dag makkelijker dan de andere.

Mijn tips voor jou? Haal adem. Glimlach. Wees dankbaar. En mild voor jezelf. Dan valt de rest vanzelf op z’n plek.