Het matige tranquilo-gehalte

“Hoe was je vakantie?” is de vraag die iedere ochtend klinkt wanneer er weer eens iemand met een brede glimlach, zongebruind gezicht en vol energie het kantoor binnenstapt. Vervolgens ratelt de persoon in kwestie het welbekende verhaaltje op over het heerlijke eten, de goede nachtrust, de aangename temperatuur en de o zo vriendelijke mensen.
Maar al snel maakt het uitgeruste gevoel plaats voor de vastgeroeste haastigheid waarin men tegenwoordig verkeerd. De vanochtend zo uitgeruste en energievolle vakantieganger probeert 8 werkuren later quasinonchalant zijn trein richting Schiphol te halen die over 5 minuten vertrekt. Aan de gehaaste manier van lopen merk ik dat de man een strijd met de klok aangaat. Zo af en toe wordt er een klein sprintje getrokken van zo’n 5 meter, waarna de man weer overgaat op een soort “nee hoor ik heb geen haast”-tempo. De van vakantie zo uitgeruste en tevreden man is na 8 uur “realiteit” weer onderworpen aan de sociale druk. Eenmaal op spoor 7a aangekomen verspringt het gehaaste gezicht van de man naar een wat tevredener gezicht. Nog geen tien seconden later komt de trein richting Schiphol aanrollen, volgende panieksituatie. Het is in dit soort gevallen zaak om als eerste de trein in te komen zodat je in ieder geval keuze hebt uit zo’n 20 verschillende zitplaatsen. Links? Rechts? Het blijft een belangrijke keuze. Turend naar de hoge gebouwen, die uiteraard mooier zijn dan de rustige weilanden aan de rechterzijde van de trein, komt er een oude vrouw met een grote koffer naast hem zitten. Na 40 minuten ergeren over de tergend langzaam rijdende trein en waarom dit tegenwoordig niet sneller kan klinkt het geluid van het aanspringen van de intercom. Dit wordt door een groot deel van de treinreizigers gezien als het startsein van de wandeltocht naar de uitgang. Het oude vrouwtje staat op en staat daarmee direct onder druk van de meute treinreizigers achter haar. Al trillend en onzeker probeert zij de koffer naar de uitgang te slepen om de gehaaste mensen achter haar maar niet opstandig te maken. Eenmaal uit de trein wordt de vrouw ingehaald door de gehaaste en inmiddels geërgerde groep mensen die hun haastigheid voortzetten om zo snel mogelijk de bus te bereiken. Voor de vrouw is dit het eindstation, zij gaat op vakantie om haar tranquilo-gehalte op te krikken. De relaxte levensinstelling die door de haastigheid van tegenwoordig wel eens vergeten wordt.