Gedoe in een taxi

Het was een enerverende dag geweest en ik stapte in de taxi om mijn weg naar huis te vervolgen. Behalve de chauffeur zat er een mevrouw voor mij en het was dus de bedoeling dat wij haar eerst zouden afzetten, althans dat dacht ik. De mevrouw was niet in haar hum, dat bleek uit het verhaal dat zij deed tegen de chauffeur. ‘’Ja meneer het is wat tegenwoordig” ving ik achterin de auto het gesprek op. ‘Zo’n twee jaar geleden toen ik hier kwam wonen toen was het nog niet zo hoor maar nu…” “Ach ja wat moet ik zeggen”, zei de chauffeur. “ Alles stoppen ze maar in deze flat waar ik woon” ging de vrouw door. ”Er wonen wel 20 mensen van Pameijer en dat he, dat zijn psychiatrische patiënten, en die kunnen totaal niet voor zichzelf zorgen. Regelmatig zetten zij hier de boel op stelten.” Tot mijn grote verbazing beaamde de chauffeur wat de vrouw zei en hij sprak zelfs in het voordeel van haar.
Ik begon me langzaamaan te verbijten. “Hoe had u het dan gedacht”, zei ik en probeerde me toch enigszins te beheersen, “had u deze mensen liever gehad in een gigantische kooi in de dierentuin waar ze compleet van ‘gewone’ mensen zouden zijn afgeschermd net als een stelletje apen?” ”Nou nee, maar ze zouden wel in groepen moeten wonen” bedacht de vrouw. Ik ging er natuurlijk tegenin en probeerde duidelijk te maken waarom deze mensen juist binnen de samenleving dienden wonen en verspreid moesten worden over de stad. De discussie laaide hoog op maar ik was op plaats van bestemming en moest uit de taxi. Maar voor ik naar de voordeur van mijn flat liep kon ik het niet laten en wendde me tot de vrouw: “ik wens u een hele fijne dag verder mevrouw” en stelde me aan haar voor: ”Ik ben een cliënte van Pameijer”…