Fysieke en mentale gesteldheid in discussie

Een ode aan Loretta

Mijn prijzenkast is gevuld met medailles; ik ben het nieuwe genie op de 100 meter sprint. Mijn carrière verloopt voorspoedig; ik zit regelmatig met de topman van Shell aan tafel en weet goed te delegeren. Mijn liefde is fantastisch; we gaan dineren met een overweldigend uitzicht over het Vaticaan komend weekend. Schaduwkant van deze algehele bravoure is dat ik inmiddels ook al 4 moorden heb gepleegd.

In werkelijkheid ben ik een meisje van 26, slaap ik vier uurtjes per nacht en heb ik twee grote hernia’s. Bovenstaande is slechts een aantal voorbeelden van mijn brute hallucinaties. Het cocktailtje aan medicijnen dat ik dagelijks slik, brengt lachwekkende, passievolle maar ook zeer duistere situaties met zich mee. Een geval apart.

Sinds ik dit heb, heb ik een onweerstaanbare geboeidheid voor de combinatie van levendigheid, onwerkelijkheid en eentonigheid gekregen. Mijn fysieke en mentale gesteldheid zijn continu met elkaar in discussie. Er heerst een enorme drang om door te werken, door te sporten, door te gaan met mijn sociale leven maar mijn lichaam zegt keihard nee. En zo moet ik, zoals ik al 5 weken doe, ook vandaag mijn jungle aan vele medicijnen, aan hallucinaties, aan de drang en het verbod om iets te ondernemen en de vele spraakmakende televisieprogramma’s die ik dagelijks kijk, proberen te overmeesteren.

Maar vandaag is anders. Als een luipaard uit de jungle, ga ik op mijn doel af en bespring ik mijn prooi; Koffietijd. Daar waar de gemiddelde kijker van het televisieprogramma Koffietijd een leeftijd van 45-55 heeft, geniet ik de laatste weken met volle teugen van Loretta Schrijver. Nu ik op mijn eigen herstelkracht ben aangewezen, moet ik er maar op vertrouwen dat ik het met mijn eigen gebreken wel red. Het tegendeel is gebleken; ik kan het niet. En hier komt Loretta te hulp; zij brengt mij bijna elke dag om 10.00 uur ’s ochtends een onbezorgd pijnloos uurtje. Het is Loretta die op haar 60ste een tattoo laat zetten en maar haar gulle lach vertelt: “Je weet pas waar de grens ligt als je getest wordt”.

Eens, Loretta. Helemaal eens.