Forensen

Vrijdagmiddag in Nieuwegein. Na een dag van regen en zonneschijn loop ik naar de bushalte om het weekend te gaan vieren. De bus komt keurig op tijd, om mij en andere reizigers naar Utrecht Centraal te brengen. Na een korte rit van een kleine 20 minuten stap ik uit de bus, via de trappen op het busstation de grote hal van het station in.

De trein richting Almere vertrekt meestal van perron 3. Daarom mag ik de stationshal in de lengte doorlopen, waarbij ik me in een mierennest waan. Het krioelt van de mensen. Aangezien de bus uit Nieuwegein ruim op tijd was kan ik op mijn gemak naar mijn perron lopen, waar ik in een toko een appel en een flesje water kan kopen. Wanneer ik op mijn gemak het perron op loop, arriveert de trein al snel.

Nadat de treinreizigers op Utrecht Centraal zijn uitgestapt kunnen wij in de trein plaatsnemen. Het is rustig en ik stuur een berichtje naar het thuisfront dat ik straks richting thuis afreis. Wanneer de trein na een paar minuten toch niet vertrekt hoop ik niet dat er vertraging is ontstaan. Maar na 10 lange minuten hoor ik via het omroepsysteem dat de conducteur afwezig is. Het blije weekendgevoel ebt weg.

Een mevrouw, met vouwfiets en onderweg naar Weesp, maakt luid en zeer overduidelijk dat dit toch zeker niet de bedoeling mag zijn. Ze checkt constant, door de treindeuren te openen, of de conducteur inmiddels aanwezig is en wordt hierbij constant teleurgesteld. Dit meldt ze ook aan niemand in het bijzonder. Ik twijfel over wat ik meer irritant vind, het stilstaan en wachten op een conducteur of deze mevrouw met haar vouwfiets en haar eindbestemming Weesp.

Na nog maar eens 10 minuten, waarin steeds meer treinreizigers plaatsnemen in de trein, vertrekken we uiteindelijk. De trein is overvol en de reizigers kijken geïrriteerd voor zich uit of op het scherm van hun mobiel. Via Twitter heb ik mijn ongenoegen geuit en @NS_online ‘troost’ me bij het ongemak. Daar de trein inmiddels rijdt, is mijn irritatie al weer weg. Boos blijven maakt niemand vrolijk.

Wanneer we het station Naarden-Bussum zijn gepasseerd heb ik er weer vertrouwen in. Het weekend is begonnen! Maar nog voordat ik een denkbeeldig vreugdedansje kan doen, staan we midden in het weiland stil. Al snel horen we dat we stilstaan voor een rood sein. Liever dat dan een botsing, denk ik. En na een kort ogenblik rijden we weer door naar Almere. Ik kan weer lachen en in een WhatsAppberichtje van het thuisfront lees ik dat we pannenkoeken eten.