Eillandje

Jemig, wat mooi! Het is bijna december en het is warm en het is fantastisch. We zijn aan de andere kant van de wereld in de Stille Oceaan. Op dit kleine eilandje met wuivende palmbomen en witte stranden van koraalzand is het goed toeven. Er zijn maar enkele andere mensen met wie je samen het bootje deelde om er te komen. Onder vakkundige leiding van de lokale Captain Fantastic. Nee geweldig, wat een rust. Alleen het ruisen van de bomen in de wind en het kabbelen van het water… Superblauwe lucht, helder water… alleen op de wereld, zo voelt het, met geen mens in je blikveld en geen menselijke geluiden…

Alleen op de wereld. Dat zijn onze buren ook. Zij wonen op een piepklein eiland, wel zonder water eromheen. Maar wel alleen. Ze hebben weidse gezichten, rustige omgeving en last van geen mens! Heerlijk toch als je zo vrij kunt leven in ons eigen land. Je wordt niet zo snel bruin maar het scheelt een flinke som reiskosten…

Toch is er een keerzijde. Want achter die weidse gezichten in de Stille Zuidzee wonen ook mensen, maar dan op 500 kilometer afstand. OK, die hoor ik ook niet, maar belangrijker, ze horen mij niet als ik een tarzanschreeuw ten gehore breng. Niet dat ik zoveel schreeuw, maar stel. Ik kan schreeuwen wat ik wil, alleen de vogels en de vissen kijken er van op…

En daar zit dan toch dat ietsiepietsie kleine verschil. Achter de weidse vergezichten van onze buren wonen … wij, onder andere. Eigenlijk best dichtbij op zo’n meter of zes. En nu hebben we geen Tarzan als buurman, nee was het maar waar, mooi gebruind lijf, wilde dieren… Integendeel. Het is eerder een bleke Livingstone… Maar dan een die met bouwvak boombox door de wildernis trekt en onder het genot van geschreeuw, hakgeluiden, een onopgevoede hond en lichteffecten de rust op zich laat inwerken en in contact komt met hogere machten? Op zijn eigen onbewoonde eiland?

U begrijpt, wij dromen van verre zeegezichten… met buren op 500 kilometer afstand!