Een banaan, een dadel en appeltaart

Ik ben een vrouw met rondingen. Al een tijdje ben ik te klein voor het aantal kilo’s dat ik weeg. Ik hoop dat nog wel eens te verdoezelen met hooggehakte schoenen maar het is niet anders. De meeste tijd kan ik er prima mee leven, de andere keer vind ik dat ik echt de sportschool weer eens moet bezoeken. Ik maak immers elke maand trouw een mooi bedrag naar ze over.

Op dit moment zit ik in die tweede fase.

Het duurde gister welgeteld acht minuten voordat ik er uitzag als een overrijpe tomaat maar goed, ik was er! Naast me stond een vrouw van zeventig. Terwijl ze aan het sporten was, was ze druk in gesprek met een gespierde twintiger. Ik was onder de indruk: praten terwijl je aan het sporten bent vind ik nog altijd een uitdaging. Maar ik was nog meer onder de indruk toen ik hoorde waar het gesprek over ging: appeltaart! Ik haalde de koptelefoon van mijn hoofd.

De twintiger ontblootte zijn (te) witte tanden en zei zonder blikken of blozen: “ja hoor, je kunt gewoon appeltaart eten…” Mijn hart maakte een sprongetje.
“… je moet het alleen zien als maaltijd”. Huh, wat?
“Net zoals die banaan met dadel een maaltijd is”. De sportende vrouw knikt instemmend.
Ik vergeet bijna te lopen op de loopband.

Na een week vol ophef over ’Your 50 Days of Green Happiness’ en haar schrijvers die beweren dat een ei de menstruatie van een kip is, vond ik dit ook wel een mooie. Wanneer is besloten dat een banaan met één (ja, één hele!) dadel een maaltijd is? Welke memo heb ik gemist?

Eenmaal thuis gaan mijn gedachten zo snel als de pensionado op de crosstrainer. Het lijkt me wel wat, een restaurant waar ze appeltaart als maaltijd op de kaart hebben staan. Maar om vol te zitten verwacht ik dan wel een kingsize stuk. Of twee. Terwijl ik ’s avonds een stuk chocola neem (ik houd mezelf voor dat het mag, ik ben immers gaan sporten) besluipt me het gevoel dat we een beetje doorslaan met die fixatie op gezond.

Ik doe er lekker niet aan mee.

Hoewel… Omdat bewegen zo goed is besluit ik vanochtend ineens acht kilometer te gaan wandelen, naar Starbucks, voor een iced café latte. Een skinny versie wel te verstaan. Maar wel grande. Want als je dan toch naar Starbucks gaat dan neem je zeker niet de kleinste.
Mijn eerste maaltijd van deze dag.