Dat ene uurtje rennen….

Voetbal. Ik heb twee Zonen en ben gedoemd tot voetbal. In mijn geval dan. Natuurlijk had ik ze ook met liefde begeleid in hun ballet carrière of was ik elke week naar de punnik club met ze gegaan. Of, als ze echt niks anders zouden kunnen, de scouting. Ach, als ouder doe je toch maar wat, als ze maar een activiteit hebben, vrienden maken, beetje bewegen op hun manier en wat anders doen dan op een telefoon of iPad hangen he.
Dat je dan ook te maken hebt met andere ouders, dat is evident. Sommigen zijn leuk en klets je dat uurtje training mee, anderen zijn niet perse je type mens, maar je schikt je aan de zijlijn en je haalt koffie als dat zo uitkomt.
Ook wordt er natuurlijk een app-groep aangemaakt. Zodat de ouders met elkaar kunnen afstemmen over het halen en brengen naar de club, over de al niet dan aanwezige limonade en wat te doen als het regent?
Normaal gesproken schik ik me in zulke zaken met liefde. Natuurlijk kan het kind van de een met mij meefietsen. En mag mijn zoon dan meerijden als er gespeeld wordt ergens aan de andere kant van het kanaal? En oohh, de training is een uurtje later vandaag. Handig zeg, die communicatie.

Tot ik vandaag binnen een uur vierendertig appjes kreeg. Vanwege een uitzending gisteren op de televisie over kunstgras.

Dat er kunstgras op onze club werd aangelegd, dat was duidelijk. De contributie ging met scheppen omhoog, mijn hele huis ligt een uur na een wedstrijd vol met zwarte korreltjes (eerst was het gras en modder) en de wedstrijden op zaterdag gaan om 08.00 gewoon door, ook als het regent.
Maar hee, leuk, de jongens doen aan sport.

Maar dus vandaag. Want oh! Nee! Het kunstgras, maar dan dus de zwarte korreltjes daartussen, die zouden zomaar eventueel en misschien waarschijnlijk wel eens heul gevaarlijk kunnen zijn. ‘Aarghh’ deden alle ouders. Er werd geopperd dat er op het ene andere veld moest worden getraind, die ene met nog origineel gras. Want niet nog één seconde moesten onze bloedjes worden blootgesteld aan dat gif! En wat doen we met de wedstrijd zaterdag?
Nou. Ik kreeg de neiging te reageren, dat ik mijn lieftallige zoon dan wel zou laten spelen met een gasmasker op. En of we niet al die paniek wilden zaaien. (Zaaien. Haha) Ik reageerde dus. En daar vond men wat van. Allemachtig. Ik woon in een dorp waar iedereen met dikke auto’s rijdt, met diezelfde banden als waar de korreltjes van gemaakt worden. Waar iedereen vier keer per jaar vliegt. Reuze gezond ook ja. Maar dat ene uurtje rennen…..