Bevroren tijd

Ik ben 29 en weet het nog niet. Ik heb een vriend met vaderschapsambities, een vast inkomen en ouders die staan te springen om op te passen. De omstandigheden zijn er naar, maar ik twijfel nog. Ik wil namelijk eerst mijn proefschrift afronden, een reis maken, een baan zoeken en een huis kopen. Pas als het nest klaar is ben ik er ook klaar voor. Denk ik.

Moeders zeggen: “Opeens weet je het”. Of ze hebben het altijd al geweten. Maar overtuigd en alleen moeder zijn is tegenwoordig een dappere keuze. Vrouwen willen eerst dit en dat. Totdat er niets meer te willen valt. Het aantal ongewenst kinderloze vrouwen én mannen neemt toe.

Een oplossing is een vruchtbaarheidsbehandeling. Vrouwen kunnen voortaan tot hun 50ste gebruik maken van eiceldonatie of hun eigen eicellen, mits ze die voor hun 43ste hebben laten invriezen. De leeftijdsgrens voor vruchtbaarheidsbehandeling gaat daarmee met vijf jaar omhoog.

Door eicellen in te vriezen kun je tijd kopen, is de gedachte. Het geeft vrouwen de mogelijkheid om ook op latere leeftijd nog hun kinderwens in vervulling te laten gaan. Het is inderdaad een geruststellende idee om het nog even niet te hoeven weten. Ik kan mijn eicellen, en daardoor ook andere levenskeuzes nog even in de koelkast zetten.

Maar koop ik daarmee tijd of juist nog meer twijfel? Ik verleng misschien de grenzen van mijn vruchtbare periode, maar niet de grenzen van mijn leven. Ik kan tijd uitstellen, maar niet verlengen. We kunnen over keuzes twijfelen, maar ze niet vermijden. Als ik later moeder wordt, ben ik minder lang oma. Wat vind ik belangrijker? Een carrière of een gezin? Kwantiteit of kwaliteit? Ik denk er nog even over na.