Aangeraakt

Aangeraakt

Midden in het publiek zat ze te luisteren. Enthousiast en aandachtig klapte ze mee met beide handen. Handen zonder vingers. Ze was hier opgevangen geworden in het lepradorp Quy Hoa, Vietnam. Gisteren nog hadden teamgenoten een bezoekje aan haar gebracht. Ze had ervan genoten. En elke keer als we haar weer zagen in het dorp, dan stak ze beide armen de lucht in en wuifde ze met wat over was van haar handen.

Ze was niet de enige die ledematen miste. Er waren hier veel meer mensen zonder vingers, tenen of zelfs onderbenen. Eten konden ze elkaar niet geven, daar hadden ze zelf niet eens genoeg van. Maar het was ontroerend te zien hoe ze elkaar wel konden helpen. Bijvoorbeeld door de sandalen van de ander dicht te doen, of door de ander naar huis te begeleiden door de rolstoel te duwen.

Sommigen waren vroeger weggestopt geworden. Anderen waren lang geleden buiten de gemeenschap geplaatst. Er speelde in het verleden soms angst dat er sprake was van een vloek, of dat de persoon in kwestie zijn omgeving zou besmetten met de ziekte. Weer anderen hadden een liefdevolle familie die niet op hield voor hen te zorgen.

Mijn gedachten gingen naar de nonnen die hier tientallen jaren geleden gekomen waren om deze mensen liefdevol te verzorgen. In die tijd waren er nog geen effectieve geneesmiddelen tegen lepra. Zou ik in die tijd ook uitgereikt hebben naar deze mensen, of zou ik bang zijn geweest om zelf ziek te worden?

Blij wuif ik naar de vrouw. Ze is mijn heldin. Ze leeft het leven, ook zonder vingers. Ze geeft haar blijmoedigheid door, al heeft ze geen handen. Ze laat haar vrede niet van zich roven, niet langer in ieder geval. Ze weet wie ze is, dat hoeft ze niet door haar uiterlijk te laten bepalen. Menig gezonde Nederlander zou terecht jaloers op haar kunnen zijn.

Zie het maar als een snelcursus, zo’n bezoek aan een lepradorp. In ieder geval weet ik nu hoe ik zonder verlegenheid de handen kan schudden van hen die geen vingers meer hebben. En voel ik de kracht van hun handdruk die mij zegt dat het leven niet perfect hoeft te zijn om impact te hebben en verschil te maken. ‘He touched me and made me whole.’

(Mocht deze column geplaatst worden, dan wil ik graag dat de 100 euro overgemaakt wordt naar de Leprastichting.)