Aandacht

Niemand hier in Nederland mag teveel aandacht krijgen. Je mag het vooral ook niet willen krijgen. Er is stennis geschopt op een kermis? Het tuig wil aandacht! “Perrie Edwards zegt dat Zayn Malik slecht is in bed?” Aandacht. En dat moeten we niet willen. Je stelt hier immers alleen wat voor als je geen aandacht wilt. Niet als je geen aandacht krijgt. Dat wordt bewezen zodra je bij een willekeurige krant op zoek gaat naar reacties op de artikelen. Wij schreeuwen immers om het hardst om maar aan te geven dat wij ons oh zo verheven voelen boven de rest, enkel en alleen om het feit dat zij aandacht willen en wij niet.

“3-jarige omgekomen bij tragisch ongeval.”

Reactie 1: Waren de ouders niet in de buurt? Dat zou mij nooit gebeuren!

Reactie 2: RIP voor de nabestaanden!

Reactie 3: En de oorlog in (Vul maar een willekeurige naam in) dan?! Dat is veel erger!

Reactie 4: Wat een zure reacties, willen jullie aandacht? Het gaat er toch om dat die ouders iemand verloren hebben?!

Alle reacties die daarop volgen: forum oorlog. Het fatsoen is de deur uit en we kunnen ons enkel en alleen nog focussen op het feit dat iemand heeft opgemerkt dat het gaat om aandacht en wie het krijgt. Maar onze zinloze mening is toch heel belangrijk? En die is toch alleen maar geldig als ik die op internet zet? Ik mag toch mijn mening geven?

Het mag. Maar het moet niet. Het internet zal niet imploderen als je besluit je vlijmscherpe commentaar niet te posten. Ook niet als je besluit commentator #5 aan te vallen, omdat zijn commentaar toch echt niet kan! Ik zal het je nog sterker vertellen, scheldwoorden zijn geen ‘must’ in je reactie! Nee, echt niet!

We veroordelen diegene die volgens ons op zoek zijn naar aandacht terwijl we het zelf alleen op een negatieve manier kunnen verwerven. We moeten er iets van vinden en uiteraard het liefst negatief. Want was is er meer Nederlands dan negatieve aandacht?

Zo, daar wou ik even de aandacht op vestigen.