22 oktober 2016, Wereldstotterdag

”Goedemorgen, kan ik je helpen?”
Aarzelend begon ik. ”Eh, g-g-g-g-goede…”
Ik zal nooit vergeten hoe de verkoopster begon te zuchten. ”Hallo?”, zei ze nogmaals.
Ik keek haar aan, lachte wat ongemakkelijk en ging nog even door met zagen.
”Hallo, kan ik je HEL-LE-PEN?”, klonk het terwijl ze wat verder over de toonbank boog. Naast de zorgen die ik al had, was ik nu ook bang dat ze dacht dat ik niet goed bij mijn hoofd zou zijn.
”Na, ik-i-ik…”
”Nike? Je zoekt Nike schoenen?”
Beleefd schudde ik mijn hoofd. ”Nee, nie-nie-nie…”
”New Balance?”, klonk het gehaast. ”Die hebben we, hoor. Staan daar in dat schap.” Ze wees naar een stelling achter me. Naast de scheenbeschermers waar ik voor kwam.
”Ah, die-die-…”
”Adidas!”, zei ze, op zo’n manier alsof ze zojuist het winnende woord bij Rad van Fortuin had geraden. ”Staan daar ook hoor. Kijk maar, dáár.” En ze knikte nog eens die kant op, hopende dat ik daar als een braaf schoothondje heen zou huppelen.
Ik werd wanhopig, maar vreemd genoeg begon ik er ook de humor van in te zien. Ze had nu drie schoenmerken opgenoemd. Als ik nu zou gaan kuu-kuu-kukelen, zou ze dan met Le Coq Sportif op de proppen komen?
Echt gek, maar ik kon een glimlach niet bedwingen.
”Ik ben blij dat je het leuk vindt”, klonk het bits. ”Ik niet namelijk. Ik heb het druk. Dus kom op, wat wil je.”
Tegenwoordig krijg ik dat soort dingen met mijn twee meter en kaal geschoren kop niet meer te horen, maar als onzekere puber van twaalf kwam die behoorlijk hard aan.
Ik voelde me met de seconde kleiner worden. Onmachtig ook. ”Kunt u mij niet gewoon even uit laten praten, mevrouw”, wilde ik antwoorden. Of iets in die strekking. Alleen… die zin begon met de letter K en ik wist dat ik daar sowieso stuk op zou gaan. Dus deed ik wat iedere stotteraar doet: ik zou een aanloopje nemen door er een ander woord voor te plakken. In dit geval het lullige woordje ’Poeh.’
”P-p-poe-poeh…”
”Puma? Die hebben we óók. We hebben alles.” En om tijd te besparen noemde ze nog even snel de andere merken op: ”Asics, Britisch Knights, Troop.”

Dat was de druppel. ”Troop? Mens, bekijk het maar met je troep.” klonkt het vloeiend uit m’n mond.

Zaterdag 22 oktober was het Wereldstotterdag. Aan alle jonge medestotteraars: waar je ook bent, laat de moed je nooit in de *ahem* schoenen zinken!