Zorg: doe niet zo moeilijk!

Ik ben nog een jong fris slablaadje van 29 jaar. Ik heb in het verleden veel met ouderen gewerkt, met name binnen verzorgings/verpleegtehuizen. Ik kan mij hun angst om niet vergeten te worden door jongere generaties volledig voorstellen. We leven in een maatschappij waarin carrière maken en status opbouwen soms voor de zorg van eigen ouders of andere medemensen gaat. Het egocentrisme is tot een hoogtepunt gestegen. Ik merk dat ik regelmatig wordt meegezogen in dat egocentrisme. Als ik ouderen en cliënten zie in mijn werkveld dan merk ik dat termen zoals professionalisering van de zorg en participatie maatschappij in het niet vallen bij hun eigenlijke behoeften namelijk gewoon contact en liefde ontvangen. Ik vind zelf dat hier meer de focus op moet liggen, in plaats van systemen en externe factoren zoals kosten/baten op de voorgrond te plaatsen. Vanuit dat oogpunt maken we zorg humaner. Doe niet zo moeilijk!

Als ik ouderen zie, denk ik ook aan mijn toekomst. Hoe wil ik leven op die leeftijd? Ik ontwikkel zelfs een bepaalde angst. Om alleen achtergelaten te worden, bewust van je sterfelijkheid met een luier om in zo’n verpleegbed. Ik zou het eerlijk gezegd snappen wanneer mijn kinderen door de drukte van deze maatschappij beïnvloed raken en er minder tijd is om mij te bezoeken en/of zorg over te nemen.

We worden een participatie maatschappij! Maar ik denk dat er nog steeds onvoldoende draagvlak bij een groot deel van de maatschappij. Niet zolang Hugo Borst nog boeken moet schrijven over zijn moeder, er op een verpleegafdeling 2 keer per week gedoucht mag worden en ouderen verpieteren achter de wel bekende begonia’s. Ow, nee.. herstel: plastic begonia’s omdat de huishoudelijke hulp is wegbezuinigd. We gaan vanuit het jarenlang afstand doen van zorg voor familie of naaste naar de zoete gedachte van handen aan het bed. Dat is wel heel radicaal. Toch hoop ik dat er een zaadje geplant is.

Wat kan ik betekenen in mijn generatie?

Ik denk dat ik mijn kinderen en omgeving (vrienden, familie) moet blijven vertellen waar de zorg om draait. Hoe prettig het is om mensen blij te maken, puur door er te zijn. Dat kan ook zonder geld. Sommige mensen zeggen dat ze opzien tegen pijnlijke stiltes of ongemak terwijl ze op een slof geworden biscuitje zit te kauwen. Ik zou in de toekomst mezelf best willen mengen in oplossingen en mogelijkheden om generaties klaar te stomen om de zorg weer persoonlijk te maken. Ik hoop met mij vele andere jonge frisse slablaadjes