Writer’s block

Een blanco document spiegelt zich in mijn brillenglazen. Links bovenin probeert de cursor me knipogend te verleiden tot ontmaagding van het virtuele papier. De charmes hebben niet het beoogde effect; waar mijn vingers normaal gesproken letters afvuren als een mitrailleur, liggen zij nu roerloos op het toetsenbord als potvissen op een Noordzeestrand. Ik besluit metronieuws.nl voor de zoveelste keer te verversen in de vergeefse hoop dat de actualiteit mij een handje zal helpen bij het vinden van inspiratie. Waar zijn de smeuïge schandalen als je ze nodig hebt?!

Met een binnensmondse krachtterm vervloek ik het burgermannetje met een actieradius van dertig kilometer, dat in de loop der decennia bezit van me heeft genomen. Was ik maar geboren als Chris Zegers, dan had ik — bereisd als ik zou zijn — genoeg anekdotes achter de hand om met gemak honderd columns te vullen en werd ik op de koop toe overladen met vrouwelijke aandacht.

Vertwijfeld neem ik een slok van de thee die mijn vrouw voor me heeft klaargezet. Bah, citroenthee! Wie is er ooit op het onzalige idee gekomen om een van nature oneetbare vrucht die zó zuur is dat je tandhalzen zich blootgeven als nudisten in de prille zomerzon, te verwerken in thee, bier en frisdrank?

Juist op het moment dat ik mijn vrouw een uitbrander wil geven om haar belabberde theekeuze, schiet me een onderwerp te binnen: writer’s block; een herkenbaar fenomeen waar we allemaal wel eens mee kampen — behalve Chris Zegers natuurlijk. Het idee krijgt snel gestalte en binnen een mum van tijd ben ik op hoog vuur metaforen en woordspelingen aan het roerbakken in mijn hersenpan. Uit ervaring weet ik dat ik nu snel moet overgaan tot het optekenen van mijn gedachten, anders vervliegen ze. Ik breng mijn vingers in positie en laat ze eventjes rusten op het toetsenbord, alsof ze wachten op een startschot om in actie te komen…

*Pang!*

In eerste instantie nestelen de woorden zich schoorvoetend op het scherm, maar al snel zijn de lettergoden me gunstig gezind en open ik als vanouds het mitrailleurvuur. Bruun is back in business! Met een aantal aanslagen per minuut waar een IS-sympathisant een moord voor zou doen, breng ik mijn relaas binnen een mum van tijd tot een goed einde. Was dat nou zo moeilijk?!

Ineens ben ik trots op het burgermannetje in mij. Ik mag dan wel geen greintje Zwitserleven Gevoel in mijn donder hebben, maar ik heb het ‘m toch weer mooi geflikt. Fuck Chris Zegers! Figuurlijk gesproken dan.