Vindikater

Bij de ontgroeningstijd in studentenstad Groningen is een jongen in het ziekenhuis beland omdat hij hard tegen zijn hoofd is geslagen. Nu snap ik dat het eng is. Ik bedoel, je hele leven lang heeft je school bepaald hoe laat je opstaat, je vader bepaald hoe laat je thuis bent en je moeder bepaald met wie je niet om mag gaan. En nu moet je je helemaal zelf bepalen hoe het verhaal vanaf daar verder gaat. Je moet het een beetje zien alsof je je hele leven onder lantaarnpalen over een stoep loopt, en dan valt opeens het licht uit. Je ziet niks meer en het enige wat je voelt is een zaklamp in je rechterhand, dat is het punt waarop studenten staan.

Het is daarom ook niet gek dat de meeste studenten zonder enig vorm van protest de dingen doen die ze moeten doen tijdens een ontgroening. Een studentenvereniging is namelijk niks meer als een bal licht aan het einde van de donkere stoep. Met ouderejaars die je om zes uur s’ochtends wakker maken, huisgenoten waarvan je thuis moet blijven om vervelende klusjes te doen en clubgenoten die jou vertellen wie deugt en met wie je vooral niet gezien wilt worden. Het lijkt alsof je ouders en school geen invloed op de leven hebben waardoor je volwassen oogt, maar in werkelijkheid ben je zo afhankelijk aan autoriteit geworden dat de meeste 3-jarige nog zelfstandiger zijn dan jij.

De onvolwassenheid van de corpsballen zie je vooral terug in de opdrachten die worden gegeven tijdens een ontgroeningstijd. "Laat je keihard tegen je hoofd slaan, drink liters water, swaffel 143 deurklinken terwijl je een kippenpak aan hebt"; het is allemaal van een zodanig kinderachtig niveau dat het bewijst dat de term ‘studentikoos’ slechts een synoniem is voor ‘vals puberaal’. Een driedelig pak heeft voor studenten dan ook de zelfde functie als botox heeft voor Linda de Mol; het laat niet zien hoe oud je van binnen voelt, maar hoe oud je je van buiten wilt voelen.

Voor je het weet ben je opeens zelf een ouderejaars en laat je de eerstejaars precies dezelfde dingen doen die jij moest doen. Voor één á twee jaar waan je jezelf even als koning van je hoekhuis, een beetje als een peuter die op zijn verjaardag op de versierde stoel mag staan.

Ik raad alle ouderejaars aan: "Geniet alsjeblieft van deze periode waarin je in de schijnwerpers staat, want als je hierna uit je studentenbubbel stapt wordt het heel donker. En ben jij een van de weinige die nog steeds niet weet hoe een zaklamp werkt."