Vieze smaak

Het restaurant had de sfeer van authentieke eenvoud nog niet verloren. Vanaf de oude veranda keek ik uit over de rivier en genoot intens van het vrolijke geluid van de golven die tegen de oever dansten wanneer een schip passeerde. In de nabijheid van de imposante plataan bestelde ik een cappuccino met onvervalste appeltaart. Toen de serveerster mijn bestelling had gebracht zei ze; “geniet ervan”. Deze totaal maffe en overbodige aansporing was gek genoeg toch aangenaam te ontvangen. Kort daarna was het bij een fastfood restaurant moeilijker dezelfde woorden goed te verteren. Mijn maag raakte ondanks mijn pogingen toch automatisch licht van streek. En twee weken later liepen de koude rillingen al spontaan over mijn rug toen een medewerkster van de ijssalon iemand anders had aangemoedigd ervan te genieten.

Om mijn smaak voor het leven niet verder te laten bederven zocht ik bij thuiskomst mijn toevlucht bij filosoof Epicurus. Hij ontdekte al voor onze jaartelling dat het in het leven gaat om genot. Het echte genieten ontstaat vanzelfsprekend wanneer de natuurlijke, noodzakelijke behoeften zijn vervuld. Natuurlijke behoeften zijn verlangens die vervuld moeten zijn om in leven te blijven. Epicurus noemde de behoeften daarom fundamenteel. Wanneer deze vervuld zijn bereiken we tijdelijk een nullijn. Een ultiem moment van gelukzaligheid. Er bestaat dan geen gemis. Letterlijk het beste moment, omdat het niet beter kan worden. Daarentegen is een onnatuurlijk verlangen overbodig en daarmee onnodig. Toch zien wij deze verlangens echter vaak ten onrechte aan voor noodzakelijk. We willen status, aanzien en extreme luxe en worden niet te genieten.

Toen zelfs de kapster tijdens het afrekenen uiting gaf aan deze besmettelijke waanzin kon ik het niet meer verdragen. Ontluisterd rende ik direct bij een drogisterij naar binnen. Oordopjes helpen hopelijk beter dan Epicurus.