Trots!

Soms probeer ik mezelf in te beelden hoe trots een vader is op zijn voetballende zoon? Hoe voelt het als ouder om je zoon een doelpunt te zien maken? En dan bijvoorbeeld in een voetbalfinale zoals tijdens een wereldkampioenschap of de Olympische spelen? Wat voelde de vader van Mario Gotze of van Neymar nadat zijn zoon een belangrijk winnend doelpunt maakte en daarmee de geschiedenisboeken is ingegaan? Of wat voelde de vader van Tim Krul toen deze een belangrijke penalty stopte tegen Costa Rica? Hoe ervaar je het als je kind een trofee ontvangt omdat hij "Voetballer van het Jaar" is geworden zoals Davy Klaassen of is uitgeroepen tot de beste speler van de wereld in het geval van Lionel Messi? Al die jaren waarin je jouw eigen zoon als kleine jongen bijna dagelijks naar de club bracht na een uren durende autorit en langs de lijn stond in weer en wind zijn niet voor niets geweest. Keer op keer sprong je hart een keer over of beet je op je tong als een snoeiharde verdediger je kind van achter bruut attaqueerde en je zoon rollend van de pijn in het natte en koude gras lag te kermen of het uit schreeuwde van de pijn. Hoe vaak heb je niet moeten inpraten op je kind dat hij vertrouwen moest houden en geloof in zichzelf als de trainer hem niet opstelde en hem zelfs op de tribune plaatste. Hoe intens leefde je mee tijdens een pijnlijke en eeuwigdurend aanvoelende herstelperiode van een zware sportblessure? De vader van Kevin Strootman zal enorm met zijn zoon meegeleden hebben na zijn zware knieblessure en nu glimmen van trots als hij z’n zoon weer bij "Oranje" op het veld ziet lopen. Hoe oneerlijk vond je het niet dat een scheidsrechter de rode kaart trok en je eigen vlees en bloed in jouw ogen ten onrechte het veld moest verlaten en zo het elftal dupeerde en de wedstrijd negatief beïnvloedde. Ouders die wekelijks hun kind zien excelleren op het hoogste niveau worden terugbetaald voor al hun inzet en moeite en dat moet een heerlijk en bevredigend gevoel geven. Maar dat geldt vanzelfsprekend voor ouder. Ongeacht aan welke sport hun kind ook deelneemt en ongeacht het niveau. Daarom is het zo een ontzettend lekker gevoel om te weten dat mijn bijna volwassen dochter woensdagavond na haar werk haar spitzen onderbindt en uren lang zichzelf pijnigt en in het zweet werkt om ook deze dansles weer goed door te komen. Voor haar geen wereldpodium of eeuwige roem maar net zoals bij de beroemdste voetballers ter wereld heeft ook zij een trotse ouder die zijn kind ziet genieten!