Touch of love, touch of hate – onze keus!

Het leek net een scene uit een film, zo onrealistisch was het. Een vrouw die vol paniek haar kinderen naar buiten duwt. Plotseling overal rennende mensen. En dan die schoten. Terwijl ik ren, niet wetende wat er aan de hand is, gaat alleen maar één gedachte door mijn hoofd: is dit de laatste dag van mijn leven? Wij rennen naar buiten, niet wetende waar het veilig is. En dan weer schoten, deze keer buiten. Mijn oma kan niet meer verder lopen. Toch trek ik haar aan haar kleren en forceer haar om door te rennen. Wij lopen een woningcomplex binnen waar een onbekend echtpaar ons in hun woning laat schuilen.
Ik was erbij. Ik was erbij toen de achttienjarige jongen eerst negen mensen en daarna zichzelf in een shoppingcenter in München van het leven heeft beroofd. Ik zal die avond nooit meer vergeten. Ik was nog nooit zo bang in mijn leven. Dat gevoel om niet te weten hoe lang je nog leeft, de hulpeloosheid valt amper te omschrijven. Het heeft mij laten zien hoe snel je leven voorbij kan zijn. Maar het heeft mij ook laten zien hoe belangrijk liefde en hoe afschuwelijk haat is. Liefde kent geen grenzen. Het stopt niet bij huidskleur, ras, taal, nationaliteit, geaardheid of leeftijd. En wij moeten dit eindelijk begrijpen. In onze samenleving heerst een dodelijke gewoonte om alles en iedereen in hokjes te stoppen en daar labels aan te hangen. Wij pesten en discrimineren mensen. Zo werd ook de schutter gepest en gediscrimineerd. Geloof me, ik wil niet goed praten wat hij heeft gedaan. Dat valt niet goed te praten. Maar er was een weg naar wat er is gebeurd. Een weg die bestond uit pesterijen en discriminatie. En dit heeft duidelijk meegespeeld bij de afschuwelijke daad die deze jongeman heeft begaan. Toen ik die avond in een andermans appartement vast zat en van de politie niet naar buiten mocht werd mij bewust: ieder mensenleven is waardevol en verdient respect. Ik heb nog steeds last van paniekaanvallen als gevolg van die avond. Maar bij de verwerking heeft mij een gedachte het meeste geholpen: de gedachte dat ik een verschil kan maken en de haat die ik die avond heb meegemaakt kan omzetten in respect en liefde voor iedereen. Deze brief is het begin hiervan.