Stiltecoup

Ik zie je kijken. Nee, die laatste letter is niet weggevallen. Over stiltecoupés is namelijk al genoeg geschreven, dus laat ik het eens hebben over die andere coupé die gekenmerkt is met de letter S.

Het is woensdag twaalf uur als ik in de trein stap, op weg naar het hoofdkantoor van mijn werkgever. Ik ga zitten in genoemde coupé met de letter S en bereid mijn werkzaamheden voor. Het is opvallend stil; alleen de omroeper in de trein zorgt ervoor dat het hier geen grafkelder is. Kort voor Tilburg een Nokiatune. Daarna op luide toon: “Sorry schat, ik zit in een stiltecoupé! Ik bel je later terug! Later! NEE, VANDAAG NOG!”. Ga ik er wat van zeggen? Nee, niet als er aan de andere kant van de lijn een slechthorende zit.

In Tilburg zijn mijn oren getuige van een gezellig gesprek. Zo te horen in het Russisch. Ik kom niet toe aan mijn werk. Ga ik er wat van zeggen? Nee, Russen spreken immers geen Frans (“silence” is Frans, toch?).

Na Breda nog meer gesprekken. Ik twijfel nog tussen Chinees en Koreaans. De toon wordt steeds luider, maar de omroeper knalt er gewoon overheen. Iets over een defecte goederentrein waar wij vlak achter zitten. Daar staat die S dus voor: Stilstaan. Mijn reisgenoten beroepen zich op hun Vocal Positioning System. Ga ik er wat van zeggen? Nee, dit is te belangrijk. Te Lage Zwaluwe slalommen we stilletjes om de stilgevallen goederentrein heen.

Dan is Dordrecht bereikt. Het al goed gevulde geluidsspectrum wordt verder verrijkt met de klanken van een gezinnetje. Ga ik er wat van zeggen? Nee, op kinderen zit immers geen aan/uit knop. In plaats daarvan vraag ik me af waarom een gezin met kinderen op dit tijdstip onderweg is. Ik zou het hun kunnen vragen. Maar ja, die letter S hè? Het antwoord komt als het betreffende gezin in de telefoon kruipt. Eerst moeder, daarna vader, dan zoontje. Ga ik er wat van zeggen? Nee, dat doe je niet als het gezin op weg is naar hun ernstig zieke dochtertje. En weer schreeuwt de omroeper er overheen. Iets over een medewerker van de railcatering. Je zou uit respect voor dat gezin toch wensen dat die man zijn mond houdt.

Nog ruim een kwartier, dan ben ik op mijn uitstapstation. Tien minuten lopen, dan heb ik mijn bestemming bereikt. Ik check bij mijn werkgever in. Nog even wachten. Een ruimte met treinmeubilair waar ik op mijzelf ben. Het heeft bijna anderhalf uur geduurd, maar het is me gelukt: ik heb dan eindelijk mijn stiltecoupé gevonden. Zelfs de omroeper houdt zich stil.