Spiegeltje,spiegeltje…

Ik sta weer eens voor de spiegel en ben mijn gezicht in de plooi aan het vouwen hoe het eigenlijk zou moeten zitten naar mijn zin.. Ik bedoel.. Zodra die lieflijke, kleine kraaienpootjes ineens transformeren naar diepe struisvogelpoten , ontstaat er bij mij toch een matige vorm van paniek! Ook de fronsrimpels zijn niet echt een aanwinst voor mijn voorhoofd en die wallen onder mijn ogen staan op het punt een eigen leven te gaan leiden. Daarnaast is mijn onderkin tegenwoordig dusdanig prominent aanwezig dat als ik een coltrui durf te dragen, hij erover heen gaat hangen!

We hebben allemaal toch wel eens geprobeerd om overtollig vel en rimpels recht te trekken om dan tot de pijnlijke conclusie te komen dat het zeker tig jaar geleden is dat het er ongeveer zo heeft uitgezien.Ik kom altijd handen te kort! Je kunt het wel vastzetten met een wasknijper maar das behoorlijk pijnlijk kan ik jullie vertellen. Meestal duurt zo’n spiegelmoment een kleine 5 minuten maar op zondagochtend wanneer manlief erbij staat, wordt het ineens een half uur..Dan bespreken we namelijk samen alle rimpels en rondingen en ook wat de mogelijkheden zijn om ze “spontaan” te laten verdwijnen. Nou heb ik nog de mazzel dat je als vrouw make-up kunt gebruiken. Voor manlief geldt dat niet. (Zeg nooit NOOIT) Hij roept gewoon heel hard dat het wel meevalt en dat hij een geweldige uitstraling heeft! Ach ja, als je maar hard genoeg roept.
Vervolgens komen standaard mijn “rondingen” oftewel “rollen” aan de beurt. Nou zal hij nooit zeggen dat ik te dik ben hoor maar de opmerking dat hij wel van een vetrandje houd en vervolgens liefkozend knorgeluiden gaat staan maken, valt in mijn beleving niet in de categorie “complimenten uitdelen”! Over zijn “rondingen” zijn we vervolgens zo uitgepraat! Hij heeft er namelijk GEEN sinds de intrede van de midlifecrisis. Het is behoorlijk frustrerend om met iemand getrouwd te zijn die WEL doorzettingsvermogen heeft en gewoon iedere dag sport en niet aan emotionele vreetbuien toegeeft. Maar dat zal ik natuurlijk nooit toegeven !! Nee, Ik zeg gewoon dat hij te extreem bezig is en dat hij meer moet gaan eten en niet iedere dag hoeft te sporten .. Een beetje meer vet kweken, kan geen kwaad hoor schat. Pure jaloezie noemen ze dat!!

Het liefst sluit manlief onze wekelijkse sessie af met een gezamenlijk weegmomentje maar dat gaat me net iets te ver. Eerst de welbekende knop omzetten. Alleen niet vandaag, eerst genieten van mijn aardbeiengebakje! Misschien MORGEN!