Mij een zorg

Vorige week ging ik met mijn Eigen Risico naar het consultatiebureau. Daar waren ze erg tevreden; de groei was wel met stuipen, maar er zat nog steeds een stijgende lijn in. Ik hoefde me geen zorgen te maken. En zolang ik er niet mee naar de dokter hoef, doe ik dat ook niet.
Maar je weet hoe dat gaat met gezondheid. Er is altijd wel iets, soms maar hele kleine dingen. Dus zit je ineens een halve dag in de wachtkamer. Je hebt netjes een afspraak gemaakt om twee uur, daarom kom je om kwart voor twee. Want je wilt netjes op tijd zijn. Tegen een uur of drie begin je wat korzelig te worden en te klagen tegen de andere mensen in de wachtkamer. De reactie is meestal in de trant van: “ach, dat hoort erbij, het is eigenlijk altijd later.” Gelaten blijft iedereen zitten. Het wachten duurt en duurt. Maar ja, dat is nou eenmaal de zorg in Nederland he. Intrigerend dat diezelfde mensen de volgende dag allemaal staan te tieren als hun trein een minuut te laat is. Het zegt heel veel over het vertrouwen van de mensen in ons zorgstelsel.
Als er eigenlijk nog wel sprake is van een zorgstelsel.
Weet u hoe een piramidespel werkt? Simpel gezegd wordt de onderste lagen wijs gemaakt dat ze er beter van worden, maar ondertussen wordt daar enkel met grote stenen gesjouwd om de piramide hoger en hoger te maken. En iedereen doet het, want misschien, op een dag?
Tja, op een dag. Op een dag zit je met een min of meer vrije markt. En bedrijven die winst mogen gaan maken. Maar de zorg zou de zorg niet zijn, als we niet op één ding konden vertrouwen: daar worden we allemaal beter van.
Toch?