Mevrouw, U zit in de stiltecoupé

In mijn ogen bestaat de stiltecoupé uit verschillende type mensen: mensen die lange uren maken met Betty Kwebbel, studenten die nog snel een pitch moeten voorbereiden en doorgaans uit mensen die geen gefluister of nies kunnen verdragen. Als trouwe klant van de stiltecoupé kom ik de gekste dingen tegen, maar laatst kon ik het niet laten om te lachen.

We waren net de eerste stop Amersfoort gepasseerd toen iemand begon te fluiten, maar waar het vandaan kwam was een raadsel. Het was niet een nare fluit, mevrouw in kwestie had er vast mee kunnen leven. Echter deed ze dat niet. Ze stond op en klikklakte met haar hakjes naar mevrouw in haar mid-50 (gok ik) en attendeerde haar dat we in de stilte coupe zaten. Waarop mijn buurvrouw antwoord ‘Ja? Dus… mevrouw?’

Na wat heen en weer gepraat werd het mysterie omtrent het fluiten niet opgelost, maar we waren een stap verder: mijn buurvrouw was niet degene die de rust verstoorde. Wat heel logisch was, want het was overduidelijk mannengefluit. Afijn. ‘Mevrouw, wat doet U? U verstoort de stilte’ zei mijn buurvrouw. ‘Oh, ja ja sorry’ antwoordde de vrouw overrompeld.

Behoorlijk ongemakkelijk en stroef verliep dat gesprek. Mijn blonde buurvrouw links en ik konden het niet laten om te lachen. ‘Het komt vanuit de tussenwagons’ wist ze mij te vertellen. Ik keek haar verschrikt aan. ‘Mevrouw, we zitten in de stiltecoupé’ had ik moeten zeggen. Echter fluisterde ik op de hoogste toon die mijn stembanden in staat waren te produceren ‘Ik denk het ook’ terug. Mijn ogen schoten vluchten heen en weer van haar naar mevrouw.