Mama ligt op de bank en kan even helemaal niks!

“Het ligt op de bank en doet niks”, hoor ik mijn vriend gniffelend zeggen. Ik houd me in, schiet niet in de verdediging. Iets wat ik op dit moment ook echt niet kan. Mijn voet zit in het gips en voelt aan als een steen. Nu opeens omhoogschieten van de bank veroorzaakt een zweepslag aan pijn door mijn hele lijf. Dat weet mijn lieve mannetje ook.

Ik kan nu even niks, helemaal niks…
Ik lig op de bank en that’s it. Verplichte rust heeft de dokter mij voorgeschreven. Zelfs van de bank opstaan doet al pijn. Dus ik blijf liggen en doe mijn best om ervan te genieten, van dat eeuwigdurende niks doen. Ik kan het niet…

Telkens weer gaan mijn ogen naar de kleine rommeltjes die overal in de woonkamer rondslingeren. Normaal gesproken was ik al twee keer de woonkamer rondgegaan om die verloren stukjes brood, kleverige snoepjes, losse stiftdoppen of rondslingerende snoeppapiertjes op te rapen. Mijn vriend doet zijn best. De kinderen ook. Het verschil: Waar hij genoegen neemt met één keer per dag te zeggen dat de meiden hun zooi nu eindelijk eens moeten opruimen (zodat hij ook nog ergens kan zitten), ben ik van mening dat dat minimaal vijf keer per dag gezegd moet worden. Hoe anders houden we de chaos in huis nog een beetje overzichtelijk?

De rommel stapelt zich op.
Ik besluit dan toch maar even op te staan en al strompelend, hinkelend wat dingen op te ruimen. Helaas, dat komt me zuur te staan, want ik verstap me en voel een pijnscheut door mijn lichaam gaan. Terug naar de bank dus, er zit niks anders op.

Dan ben ik het zat…
Ik wil beweging, actie. Ik vraag mijn oudste om samen met mij buiten even een rondje te wandelen. Ik in een rolstoel, zij erachter. Het lijkt haar wel wat, maar papa kijkt bedenkelijk. We wagen het er toch op. Mijn oudste ziet de lol er wel van in en wil direct met mij en de rolstoel gaan racen. “Nee”, roep ik heel hard, “ik mag niet nog een keer vallen!”

Dan opeens, draait ze de rolstoel abrupt om en zegt doodleuk: “Mam, met een kind in een rolstoel rondlopen is wat anders dan met een mama. Jij hoort niet in een rolstoel te zitten!” "Waarom?", vraag ik haar. “Omdat een mama voor ons hoort te zorgen en wij niet voor jou. Dit ziet er echt belachelijk uit!”

Ik heb het helemaal gehad met deze rolstoel, met het bank liggen en het niks doen. Ik wil snel weer op de been zijn zodat ik weer met alle liefde van de wereld voor mijn kinderen en hun rotzooi kan zorgen.