Maar eigenlijk heet ik….

Hoeveel mensen weten er eigenlijk hoe je heet? En dan bedoel ik niet je roepnaam, maar de naam die in je paspoort staat; Jacobus in plaats van Jaap, of Miep in plaats van Annemarieke. Om nog maar te zwijgen van je tweede, je derde en misschien zelfs wel je vierde naam. Ze zijn vaak het konijn uit de hoed op bruiloften.
In het dagelijks leven maak je sowieso nooit gebruik van alle namen die je bij je geboorte hebt gekregen. Gelukkig maar, want je zou een stuk minder geleerd hebben op school als de leraar zich eerst door de presentielijst heen moest worstelen. “Ah jullie zijn er dus allemaal, dan is het nu pauze.” Totaal inefficiënt.

Vaak is je roepnaam door je ouders bedacht, maar soms is ie ook zo gegroeid. Je moet niet gek op kijken als iemand die door het leven gaat als Brede Bertus ooit geboren is als Bertrand. Dat accepteren we allemaal als een fact of life.

Maar waarom geldt dat niet voor artiesten? Het is u vast niet opgevallen, maar let er maar eens op. Wanneer er een stuk over BN’ers wordt geschreven, vind je altijd wel ergens de zinsnede ‘die eigenlijk …. heet’. Wat voegt het toe? En wie wil het nou eigenlijk echt weten?

Hoe raar het is merk je pas, wanneer je het in je eigen leven gaat toepassen. Probeer maar eens. Stel je voor aan mensen die je niet kent met je naam én je officiële naam. En ga langs bij iedereen die je kent om je officiële naam te vertellen. Raar he?

Maar wat ik nog het gekst vind, is dat je bij zo’n artikel ook de naam van de journalist ziet staan. En daar mis ik elke keer weer de redactionele noot: "(die eigenlijk …. heet)"