Love at first sight / swipe

Analoog iemand ontmoeten. Ik hoorde laatst iemand deze term gebruiken en vond het interessant hoe retro het al klinkt. Bijna elke vrijgezel zit op Tinder, ‘alleen om te kijken wat de hype eromheen is’. Ondanks een hoog percentage dramatische dates en onenightstands (been there, done that), zijn er toch een aantal relaties uit ontloken. Er zijn zelfs mensen getrouwd die elkaar hebben ontmoet op Tinder. Goed verhaal wel.‘Ik zag een leuk koppie en ze had als omschrijving: ik ben geen paardenmeisje, dus toen swipete ik naar rechts.’De romanticus in mij vindt dit verschrikkelijk, maar nu komt de aap uit de mouw: mijn huidige vriend heb ik ontmoet op Tinder…

Ook al is het inmiddels sociaal geaccepteerd om een relatie te hebben met iemand die je online hebt ontmoet, het blijft een dingetje. Ik haat het om toe te moeten geven dat ik Mathijs ken via Tinder. Daarnaast blijkt dat iemand ontmoeten in het openbaar nog steeds het meest voorkomt. Een vreemde aanspreken op straat. Nee, dat laten we liever over aan de enthousiaste abonnement-wervers, die meer denken aan de salarisbonus bij veel leden dan het goede doel waarvoor ze slachtoffers aanspreken. Je weet niet hoe het zal uitpakken.

Afgelopen week had ik een dergelijke analoge ontmoeting. Ik stond bij de bushalte richting Groningen naast een jongeman te wachten op de bus. Het zou nog wel tien minuten duren voordat de bus zou arriveren. Opeens begon de jongen te praten. ‘Hoi, ga je ook weer terug naar de stad? Studeer je daar?”. Ik stond perplex, dat was spontaan. Na een ‘eh’ antwoordde ik en vroeg wat hij had gedaan vanavond. Hij was koordirigent en had zojuist met een koor had gerepeteerd. Ah, een musicus, en nog knap ook, mijn hart maakte een sprongetje. We waren druk in gesprek toen de bus arriveerde. Hij keek me aan, gaf me een hand en vroeg hoe ik heette. Hij heette Alek. Met een big smile liep ik de bus in en na mijn ov kaart te bliepen ging ik op een strategische plek in de bus zitten als uitnodigend gebaar. Alek ging achterin de bus zitten, alleen. Oké, nu snap ik officieel niet meer de etiquette van een gesprek met een vreemde.

De hele busreis dacht ik na over wat er zojuist was gebeurd. Af en toe keek ik achterom, waar hij zat. Ik zocht niets in hem, ik heb immers een vriend. Het was het spontane gesprek bij de bushalte dat me had geïntrigeerd. Stel dat ik Mathijs zo had ontmoet? Ach, zolang hij me niet ten huwelijk vraagt via WhatsApp, vind ik de relatie nog evengoed sprookjesachtig.