Ja maar…

Wat een opluchting, via Facebook laat een eerlijke vinder je weten dat ze je OV chipkaart heeft gevonden. Deze heeft ze ingeleverd bij het NS loket.

Daar sta je dan vijf dagen later bij het NS loket. Vijf dagen geleden is je OV chipkaart hier inderdaad ingeleverd door een eerlijke vinder. De kaart is al weg. Na vijf dagen gaat de pas weg dus je moet een nieuwe pas aanmaken, ik was een paar uur te laat.

Ja maar… ik wist dit niet. In mijn hoofd werkt het allemaal niet op de manier zoals bij u en vele anderen. Ik wil wel tegen de NS mevrouw schreeuwen dat ik anders ben dan de meeste andere mensen die bij haar aan het loket komen. Dat de meeste mensen als ze te horen krijgen dat iets van hen gevonden is meteen in actie komen en dat op komen halen.
Zo zit ik niet in elkaar. Ik heb last van uitstelgedrag. Ik heb moeite met het stellen van prioriteiten, ik vergeet voor mij persoonlijk minder belangrijke zaken vaak, mijn gedachten gaan alle kanten op…

Ik heb last van ADHD.

Natuurlijk heb ik niks van dit alles gezegd. Ik ben teleurgesteld weer weggelopen. Teleurgesteld in mezelf en teleurgesteld in de maatschappij.

Ik ben nu 23 jaar en al 23 jaar heb ik last van vele vergelijkbare situaties. Elke keer ben ik weer te laat met reageren en regelen of ben ik weer eens wat vergeten of stel ik verkeerde prioriteiten.
Hierdoor ben ik vaak teleurgesteld in mezelf.

Teleurgesteld in de maatschappij, omdat er in de maatschappij (bijna) geen hulp is voor mensen die anders zijn zonder dat je het aan de personen kunt zien. ADHD bestaat al lang genoeg, maar de maatschappij is alleen maar geschikt voor mensen die in het keurslijf van de maatschappij passen.

Elke dag moeite moeten doen om je schoolwerk te doen. Elke dag moeite moeten doen om je huishouden in orde te houden, elke dag moeite moeten doen om je sociale contacten tevreden te houden en door dit alles elke dag aan het einde van de dag uitgeteld zijn, omdat het in je hoofd juist veel drukker is dan in dit van ieder ander.

Geachte maatschappij het zou heel fijn zijn als wij samen hand in hand kunnen gaan leven.
Dat we samen een manier bedenken waarop wij, ADHD’ers en de maatschappij, samen door één deur kunnen.