Inchecken

Als een bang vogeltje kijkt ze mij met waterige oogjes aan. Niet omdat het haar tweede keer in haar leven met de trein is, maar omdat we zijn vergeten in te checken. Er gaat een jonge vrouw tegen over ons zitten. Ik vraag haar: “Weet jij waar we moesten inchecken? Wij reizen bijna nooit met de trein en wisten niet waar we moesten inchecken.” “Dat moest je voor bij de trap doen” zegt ze terwijl ze ondertussen een berichtje typt op haar telefoon. Maar ik liep net langs de conducteur en die zat lekker te chillen voor in de trein dus die komt vast niet meer langs, ik vergeet het ook wel eens, in Leiden moet je altijd door poortjes heen, dan vergeet je het niet.” Ik kijk mijn dochter aan, “nou lieverd” zeg ik “we kunnen ook niet meer terug, als ze langs komen kunnen we het uitleggen”. “maar mama! Er stond VERPLICHT inchecken! En dat hebben wij níet gedaan!” Nee schat, zeg ik zacht, maar er zit nu even niets anders op, dan krijgen we maar een boete. Ze lijkt iets rustiger te worden.

“Maar mam? Waarom is dat inchecken eigenlijk?” “Omdat mensen anders vaker het kaartje gaan gebruiken”, vertel ik haar. “maar wij doen dat toch niet? Wij kunnen toch vertellen dat we hem net gekocht hebben en dat we hem niet nog een keer gaan gebruiken?” “Maar misschien denken ze wel dat we dan liegen…” vertel ik haar. Ze kijkt mij verschrikt aan. “wij liegen helemaal niet! Dat zouden wij nooit doen!” Wij niet, zeg ik, maar er zijn helaas mensen die dat wel doen. Verbaast kijkt ze om zich heen. Ik krijg een brok in mijn keel, als ze dit al zó erg vindt, dan krijgt ze nog veel tegenslagen te verwerken. Wat is het soms lastig om een kind, wat vaak nog zo puur is, te vertellen in wat voor wereld wij leven. Ik zou willen dat ik haar kon beschermen voor al het kwaad.

Het station nadert, ze weet niet hoe snel ze uit de trein moet komen. “we zijn er mam!” Ze heeft weer een glimlach van oor tot oor. We rennen snel naar de bus, die bijna vertrekt. Net op tijd!

“Doen we snel weer een meiden avondje mam?”