Ik heb de gréns van mijn leven!

Mijlpaal. Ben vijf maanden ziek, uitgebrand. Wat ik gedaan heb al die tijd? Dingen, geregeld, voor anderen. Dat moest, van anderen. Of het beter met me gaat? Nee! Waarom niet? Ben toch al VIJF MAANDEN thuis? Nou, ik heb geen kans om te herstellen. Want ik móet steeds dingen. Regelen, voor anderen, doen, van anderen. En vragen beantwoorden over hoe het met me gaat.

Grenzen verleggen Deed ik, MIJN HELE LEVEN. Om afwijzing te voorkomen. Reisde alsmaar verder van mezelf en ontdekte niemandsland. Met een streng toelatingsbeleid. Vrienden niet welkom, puf ontbreekt. Geen familie, te confronterend. Zie mijn kinderen, weinig. Kan ik ff bijtanken. Zie wel mijn ex bij het halen en brengen. Tank leeg, in één keer. En zogenaamde hulpverleners. Gewoon, omdat het moet, niet omdat het kan. Mijn energie raast via een bodemloze put een gitzwarte tunnel in. God zij dank heb ik de sleutel van de geheime uitgang. Naar het sportcentrum, mijn tweede thuis, waar ik me verlicht. Slechts één vriendin verleen ik een visum voor niemandsland. Samen ontwaken we in onze nachtmerrie over scheiding en verdeeldheid. Kruipen we in de hersenschim van AD(H)D, ervaren we wat het missen van het stofje dopamine met ons doet. En met mijn dochter, via mijn genen. Een muitend volk zijn we, vol frustratie, machteloosheid en verdriet. Maar we hebben ook lol. Als we ver wegdommelen. Naar onze Prinsjes-dag-droom. Vrolijk dansend op het bal, in knappe armen, sexy jurkjes, op diamanten hakken.

Grenzen oversteken Doe ik, NU. Naar het beloofde land waar ik mezelf kan zijn. Althans, wie ben ik eigenlijk? Mijn grenzeloze aanpassingen hebben mijn kompas verbrijzeld. Door de glazen van mijn gloednieuwe bril, met ingezette ADD-briljantjes, bekijk ik wat van me over is. Herbeleef ik mijn verleden. Ik trotseer de dikke mist. Zie haar gloren aan de horizon, mijn herboren ik.

Grenzen bewaken van mijn veroverde land. Doe ik, VANAF NU. Bescherm het met mijn leven. Ben mijn eigen bodyguard, afgetraind en al. Beantwoord geen mail, app en telefoon, laat niemand in huis, tenzij ik het wil. Wie me respectloos behandelt, blok ik of zet ik buiten. Mijn deur staat voor je open hoor! Als je me helpt. Met mijn kinderen. Zonder gebabbel, dat is me te druk. En niet vragen of ik weer beter ben. Dat merk je vanzelf. Aan de rooksignalen van mijn vreugdevuur. En de uitgestoken vlag van een klein land met een groot hart: Zara 2.0.