Het is bijna tijd voor de eindejaarsbonus!

De laatste dagen van september dienen zich aan. Deze week hebben we te maken gehad met de eerste glimpen van het najaar. September was een aparte maand met verschillende warmterecords, maar vooral een maand waarin ik me gewaand heb in een omgekeerde wereld.

Normaal gesproken reis ik altijd graag met de trein, maar sinds de studentengekte weer is uitgebroken mis ik overstap na overstap, kom ik overal te laat en voel ik me net een plofkip. De treinen zitten overvol en de NS faalt op alle fronten. Zo was men niet te beroerd om bij 32 graden gratis dampend hete koffie en thee aan te bieden als compensatie voor alle vertragingen. Ik ben zo benieuwd naar de bobo die dit bedacht heeft, maar ook naar zijn collega’s. Zouden ze met zijn allen trots zijn op dit briljante idee? Waren ze onder invloed? Krijgen ze straks een eindejaarsbonus? Of zijn we met zijn allen vastgeroest in patronen en kunnen we niet meer creatief met situaties omspringen?

Het is in ieder geval duidelijk dat alle ouders hun kroost weer hebben losgelaten in de hoop dat zij zich de komende jaren zullen ontwikkelen tot professionals in hun vakgebied. In de praktijk zijn ze echter druk bezig met het opstellen van bangalijsten, zoveel mogelijk zuipen en tinderen tot ze scheel zien. Ook zitten ze in de trein allemaal gebiologeerd naar hun mobieltjes te staren. Ik heb een tip: als jullie app-nekken in die overvolle treinen allemaal eens een keer voor jullie uit kijken, komen jullie misschien nog eens iemand tegen. Genoeg kansen met het aantal mensen in de trein zou je denken.

Zelf ben ik ook nog lekker aan het studeren. Eens in de zoveel tijd heb je dan nieuwe scharen nodig, omdat je oude zo bot zijn geworden dat iets doorknippen tot hogere wiskunde is verheven. Deze keer was ik in de gelukkige omstandigheid om drie scharen van IKEA cadeau te krijgen. Toen ik de scharen wilde gaan gebruiken, stuitte ik echter op een tiewrap die de drie scharen als een terriër bij elkaar hield. Geen beweging in te krijgen dus. Heeft zo’n ontwerper dan echt geen menselijke maat? Of zit er bij de directeur verpakkingen een steekje los? Volgens mij lachen ze me nu lekker uit vanaf hun kamertjes, ploeterend om mijn scharen na drie weken eindelijk te kunnen gebruiken. Wat een stelletje Zweedse ballen.