Help, mijn man heeft een drone

Help, mijn man heeft een drone

Ons gezin is uitgebreid met een drone. Als een nieuw familielid gaat drone tegenwoordig mee op iedere vakantie. Zo ook deze zomer, naar Costa Rica. Een land van vele paradijsjes, van stilte, van rijke natuur. Waar je wat mij betreft even niks hoeft, behalve genieten. Maar ieder nieuw landschap wordt tegenwoordig door man beoordeeld vanuit drone perspectief.

Helaas deelt de rest van het gezin het plezier niet. We zuchten en steunen als het ding uit de zwarte koffer wordt gepakt om hard zoemend een ‘rondje’ te maken. Als we het gezoem aan horen komen, kunnen we niet anders dan maaiend met onze armen het ding proberen weg te jagen. Boos roepen we; ‘flikker op’. Het levert filmpjes op van prachtige paradijsjes met een hele chagrijnige familie. We lachen niet, we genieten niet, we lijken ‘stikverwend’.

Soms doen we echt ons best, gunnen we man en drone een pleziertje. Als we een overnachting maken in een houten cabin van waaruit we een fenomenaal uitzicht hebben op een reusachtig gebergte, weten we het eigenlijk al. Voordat we vertrekken kondigt man aan nog even een rondje te maken. Met goede moed besluiten we enthousiast zwaaiend op het terras te gaan staan. Alles voor een filmpje met een dolgelukkige familie erop.

Er is iets hopeloos mis. Wanneer drone nogmaals opstijgt maar niet hoog genoeg al links af wil slaan, raken we in paniek. Neeee, kijk uit! Het zweet breekt bij man uit, "hij luistert niet" roept hij machteloos. Drone schommelt dreigend voor ons en als hij met een ruk dichterbij komt vluchten we gillend naar binnen.

Om de hoek van de deur zien we drone eigengereid uitzwenken naar links en moedwillig tegen de boom aan knallen. Wanhopig gillen we: pas op voor het ravijn! Gelaten knipperen de rode lichtjes als teken van leven. Man snelt toe om m te redden. Niet doen! roepen we in de angst dat drone hem met zijn scherpe vleugels zal aanvallen. Inmiddels is man zwaar geïrriteerd; fok me verdomme ook niet zo op!

Man rukt de vleugels van drone en bergt m op in de zwarte koffer. Opgelucht halen we adem. We moeten behoorlijk wennen aan dit nieuwe familielid. In stilte genieten is er niet meer bij.