Gewoon even mensen kijken

Als mij vroeger gevraagd werd wat mijn grootste hobby was antwoordde ik onverwijld en zonder ook maar enige vorm van twijfel; mensen kijken. Waar andere vriendjes en vriendinnetjes hun tijd besteedden aan het ontwikkelen van hun artistieke geaardheid (lees: knutselen), hun persoonlijke ontplooiing als toekomstige Wesley Snijders of te druk bezig waren met het op die leeftijd nog sociaal geaccepteerde ‘jongens pakken de meisjes’ wist ik heel goed waar mijn hart lag. Het werd er met de paplepel ingegoten. Terwijl hordes kinderoogjes onophoudelijk aan de buis vastgekluisterd zaten voor een zoveelste aflevering Koekeloere, koekeloerde ik rustig om me heen.

Mensen kijken, niet te verwarren met mensen begluren, is een echte topsport. Zowel de fysieke als mentale gesteldheid is van merkbaar belang. Waar het naar mijn mening geromantiseerde topsport vaak enkel verliezers kent komt bij het ‘mensen kijken’, na enige oefening, een zekere nederlaag zelden voor. Vergelijk het met de enkeling die nog fanatiek bezig is met het spotten van vogels. Al raad ik je sterk af om in het ‘mensen’ geval je verrekijker mee te nemen; kan voor eigenaardige situaties zorgen, gok ik zo.

Maar goed. De vogelspotter. Verwonderd om zich heen kijkend naar de vogel in kwestie in zijn natuurlijke habitat. Altijd op zoek naar ‘de schoonheid van vogels, het kenmerkende van hun gedrag in combinatie met onverwachtse en plotselinge momenten in hun omgeving’. Altijd bezig met het ontdekken van een nieuw soort. Maar in mijn geval dus vanuit eigen perspectief. En waar is waar; oefening baart kunst. Bij één ritje Den Haag Centraal – Hoofddorp tijdens spitsuur pik ik de meest excentrieke gevalletjes er op staande voet uit. Letterlijk.

Ondertussen is mijn zorgvuldig samengestelde handboek meer dan overvol door variatie. Origineel, onopvallend, uiterst ongemakkelijk, een tikkeltje intens, afstandelijk en verbazingwekkend mooi; ze komen in alle soorten en maten. En allemaal zijn ze bijzonder genoeg om een ereplaatsje te verdienen in mijn fictieve bundel. Één bijeengebonden pakketje, bestaande uit een oneindig aantal bladzijdes; gesneden uit hetzelfde hout.

Dus als je ooit een blond meisje met onmiskenbare passie ongegeneerd om haar heen ziet staren, daar ergens in die zee van enkel op mobiel geconcentreerde hoofden, tuur dan lekker met me mee, wil je? Probeer net als ik eens te genieten van al die vreemde vogels om je heen. Dan wordt het ineens best educatief, dat mensen kijken.