Dubbel cultureel

Ik ben dubbel cultureel. Letterlijk en figuurlijk. Want, met een Arabische vader en een Nederlandse moeder, kreeg en krijg ik nog steeds van twee werelden mee. Twee totaal verschillende werelden, met verschillende gewoontes en verschillende gebruiken.

Ik heb het soms als moeilijk ervaren, die twee culturen. Dit kwam omdat in de ene cultuur bepaalde dingen vanzelfsprekend waren en dat in de andere dan weer niet het geval was.
Zo heb ik altijd al veel Nederlandse vrienden gehad. Zij hadden soms andere opvattingen en begrepen niet waarom dat bij mij anders was. Ook begrepen ze vaak bepaalde gebruiken niet of waren er simpelweg niet in geïnteresseerd. Op zulke momenten kon ik mij niet met hen identificeren. Maar andersom was dat ook het geval. Als ik bijvoorbeeld niet goed mee kon praten met mijn Arabische familie in het Arabisch, of als ik bepaalde gebruiken dan weer niet goed kende of als ik bepaalde dingen ging vergelijken met Nederlandse opvattingen. Op zulke momenten was ik dan enorm in de war en wist ik niet wat nou wel of niet het geval was.

Ik denk dat mijn ouders op zulke momenten het goede voorbeeld waren. Zij lieten mij zien hoe je beide culturen kan gebruiken. Hoe belangrijk het is om te weten waar je vandaan komt en dat te erkennen en daarvan te leren.
Een voorbeeld hiervan is mijn moeder. Een Nederlandse vrouw die nu bijna net zo goed Arabisch kan koken als haar Arabische schoonmoeder. Mijn moeder heeft het haar eigen gemaakt en heeft er plezier in.
En dan mijn vader, die houdt van de Nederlandse structuur, de netheid, de goede communicatie en de duidelijke richtlijnen. Mijn vader heeft ervan geleerd en werd daardoor een hele goede contract specialist. Mijn beide ouders leren van elkaars afkomst en cultuur en dat is iets wat ik prachtig vind.

Dit allemaal is dan ook de reden waarom ik mijn twee culturen niet als een belemmering maar als een verrijking zie. Ik krijg van beide werelden bepaalde gebruiken mee en kan dat toepassen op mijn eigen leven. Ik zou niet zonder de Nederlandse cultuur kunnen en ook niet zonder de Arabische. Beiden vind ik prachtig en beiden hebben mij gemaakt tot wie ik nu ben.

Want hoe mooi is het dat mijn Nederlandse vrienden geregeld Arabisch komen eten en leren dansen bij mijn ouders en en hoe mooi is het dat ik dan weer op mijn beurt Nederlandse spellen en feesten vier bij mijn Nederlandse vrienden?