De Schapen-Generaal

Beste hoge heren uit Den Haag,

Om gelijk maar met de deur in huis te vallen, de “Schapen-Generaal” is geen manier om u direct of indirect te beledigen. Toch denk ik dat veel burgers in Nederland genoodzaakt zijn om schaapjes te tellen ’s nachts, omdat ze wakker liggen van alle zorgkosten. Er is veel om het verplicht eigen risico te doen. Inmiddels lijkt het er (gelukkig) op dat we niet weer meer gaan betalen aan het verplicht eigen risico in 2017. Halleluja! Toch is het voor de minderbedeelde in onze maatschappij nogal wat die 385 euro. Nee, het is niet dat ik hier loop te klagen, maar de verhalen van chronische zieken en hartpatiënten die bezuinigen op medicijnen choqueren mij enorm. Het web staat vol met deze verhalen. Op hetzelfde web lees ik dan ook dat wij, burgers door het eigen risico gaan nadenken of we bepaalde zorg wel “nodig” hebben. Nodig hebben vind ik dan ook een nogal raar begrip. Stelt u zich eens voor, u krijgt een ongeluk en breekt u been. Natuurlijk hartstikke vervelend, maar moet u gaan bedenken of u de foto’s nodig hebt? Of waggelt u gewoon verder met een gebroken been zonder gips? Natuurlijk zijn die foto’s nodig!

Als burger vertrouw ik op de kennis van artsen en medische specialisten, maar toch moet ik zelf bedenken of ik de zorg wel of niet nodig heb. Dit klinkt toch krom. Een arts hoort mij toch met terechte redenen door te wijzen? Waar gaat dit dan fout? Ondertussen spelen wij burgers voor arts, medisch specialist, administrator en econoom. Nee, dit ben ik echter niet, ik ben maar schrijver. Naar mijn idee worden de burgers de dupe, omdat het probleem wordt verschoven.

Ik heb altijd de illusie gehad dat er problemen opgelost worden in de politiek, dit probleem wordt echter alleen verplaatst. Soms denk ik er weleens aan om mijn leven over een hele andere boeg te gooien. Dan ga ik ook gezellig de politiek in, wel met mijn eigen politieke partij: “De Schapen-Generaal.” Ik wil dan ook graag mijn verkiezingsprogramma presenteren in het hele land. Maar voor dat het zo ver is, kom ik graag even op bezoek. Het liefst in “Het Torentje”, daar ben ik namelijk nog nooit geweest. Dat zou echt keigaaf zijn, want nu ben ik enkel maar een schrijfster die zich bekommert om de burgers die ’s nachts schaapjes tellen.