De massa

De natuur heeft planten, dieren en mensen, aldus al haar levensvormen, met een reden doen ontstaan. Elk soort ter beoefening van een bepaalde functie, voorzien van specifieke fysieke en psychische eigenschappen. Zo hebben planten bijvoorbeeld andere eigenschappen verkregen dan dieren en mensen en wederzijds. In de algehele symbiose van het leven is alles op elkaar afgestemd en van elkaar afhankelijk. De natuur heeft geen onderscheid gemaakt tussen haar schepselen. Voor haar zijn ze allen gelijkwaardig aan elkaar. De mens heeft zich dus onterecht verheven boven de andere schepselen. Anyhow, in dit stuk wil ik een bepaalde eigenschap van de mens belichten.
Wij willen en streven ernaar om onderling als individu gerespecteerd, gelijkwaardig en met recht op vrijheid van meningsuiting, behandeld te worden. Op zich een nobel streven, ware het niet dat wij dit zelf ondermijnen en hoe. Onze dagelijkse keuzes worden namelijk beïnvloed door twee krachten, de ratio en de emotie.
Mensen die door het leven gaan met meer ratio dan emotie, lopen niet weg voor de moeilijke vraagstukken uit het leven. Zij zijn vaak de stuwende krachten van veranderingen in onze maatschappij, de aanjagers van de vooruitgang die wij meemaken. Het zijn de ontdekkingsreizigers, de uitvinders, de religieuze leiders, de techneuten en vooral de durfals. Mensen die, wat ze ook doen en waar ze ook in geloven, streven naar een beter maatschappij, maar vooral, zonder het negatief te bedoelen, uit zijn op eigen gewin.
Aan de andere kant staat de massa, de grote groep, die gedreven wordt door de emotie. Emotie is een slechte raadgever en zet je ratio constant onder druk om ongefundeerde beslissingen te nemen. Deze individuen moeten het hebben van anderen. Ze steunen en volgen elkaar in hun hoop dat de ander die keuze wel bewust heeft gemaakt. De motivatie van hun keuze wordt namelijk niet bepaald door de kwaliteit maar de kwantiteit. Hierdoor vormen ze een hechte, doch een “gevaarlijke” instabiele groep. Door hun naïviteit en goedgelovigheid tuimelen ze heel snel in die mooie geloften en beloften van gladjanussen met alle gevolgen van dien. Dan hopen ze er weer op gered te worden door anderen die het beter met hen voor hebben of door God. Wat mij intrigeert is niet zozeer dat deze individuen niet het besef hebben van wat zij wel met hun ratio zouden kunnen bereiken, maar hun vastberadenheid zich met hand en tand verzetten als anderen hen willen helpen tot dat besef te komen. Word kritisch.