De kinderen zouden niets tekort komen

De laatste werkdag voor de vakantie staat me nog goed voor de geest. Ik heb geen hekel aan mijn werk maar het liefst zou ik hele dagen bij mijn kinderen willen zijn. Gamen met de oudste, stoeien met de middelste en hangen over de box met daarin m’n pasgeboren dochter. Natuurlijk, er zijn ook dagen dat ik het tegenovergestelde zeg, maar god wat had ik er een zin in.

Een baby en een nieuwe woning: we wisten van tevoren dat dit geen normale vakantie zou worden. We gingen niet op vakantie maar af en toe een dagje weg moest kunnen. Als verrassing wilden we ze trakteren op een trampoline.

De kinderen zouden niets tekort komen.

In de trein op weg naar huis zie ik een krant liggen. Nog in euforische stemming sla ik de krant open en lees dat er in Amsterdam een baby is gestorven nadat het uit een zolderraam werd gegooid. In Turkije zorgde een explosie tijdens een bruiloftsfeest voor meer dan 50 doden, waaronder zeker 29 kinderen. De dader was vermoedelijk tussen de 12 en 14 jaar oud, zelf ook nog maar een kind. Zo ging het maar door deze vakantie. Er werd een jongen ontdaan van zijn bomvest in Irak. Hij was twaalf jaar en moest ontploffen in opdracht van volwassenen. Op de Reeuwijkse Plassen stierf een kind door een vreselijk bootongeluk. Een verschrikkelijke aardbeving betekende het einde van 247 Italiaanse levens. Velen van deze behoorden toe aan kinderen die daar op vakantiebezoek waren bij hun grootouders. In de Verenigde Staten overleed een tweeling van 15 maanden doordat ze waren achtergelaten in een bloedhete auto.

Naast het dagelijkse wereldnieuws over moddergooiende presidentskandidaten, wel of geen zwarte piet en enge haatzaaiende groeperingen zijn deze berichten mij het meest bijgebleven. Talloze onschuldige jonge kinderlevens die abrupt zijn beëindigd. Ik kan, nee ik wil me er geen voorstelling van maken. Als empatisch aangelegde ouder van drie gezonde kinderen is het telkens weer heftig om te lezen dat het leven óók bijzonder wreed kan zijn.

Mijn eerste werkdag zit er inmiddels op en de ellendige nieuwsberichten van vandaag spoken alweer door mijn hoofd. Misschien dat dit gevoel straks langzaamaan weg ebt als ik naar huis fiets en lekker kan knuffelen met m’n kleine meisje, ondertussen kijkend hoe mijn twee andere kinderen aan het genieten zijn op de trampoline.

Een privilege dat vele andere ouders niet meer gegund is, besef ik maar al te goed. Een gevoel van diepe schaamte maakt zich spontaan van mij meester.