De ideale situatie

Laatst werd ik als ervaringsdeskundige (kind van gescheiden ouders) uitgenodigd voor een bijeenkomst met gescheiden ouders. Daar werd mij de vraag gesteld: Wat is nou de ideale situatie?

Hier moest ik lang over nadenken. Een scheiding is verre van ideaal. Eigenlijk is het gewoon heel naar en kan het niet echt ‘ideaal’ zijn. Toch? Je hoort immers alleen maar vervelende verhalen. Alsof iedereen die gaat scheiden denkt: ‘Het is toch al een hel dus laten we maar extra focussen op het negatieve en lekker dwars gaan liggen bij de normaalste zaken’. Ouders veranderen in een soort pubers. Ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. Egocentrisch, vijandig, opstandig: ik heb het allemaal voorbij zien komen. Waar komt dat toch vandaan, vraag ik me op zo’n moment af. Ouders zijn naar mijn idee niet vaak bezig met het zo ‘ideaal mogelijk maken’ van de situatie. Misschien omdat ze net als ik in de eerste instantie dachten: ‘De ideale situatie bij een scheiding bestaat niet.’

Lieve ouders, scheiden is verre van ideaal. En ja, er komt veel verdriet bij kijken. Maar probeer buiten die tranen niet te vergeten dat er ook nog heel veel goed is. Denk aan wat je nog hebt en wat er nog gaat komen.

De ideale situatie bestaat. Ik heb er over nagedacht: Wanneer je later als ex-partners gebeld wordt door de schoonzoon: ‘Het gaat gebeuren!’. Vervolgens elk in de eigen auto stapt en naar het ziekenhuis scheurt. Je elkaar tegenkomt in de centrale hal. Samen, met tranen in de ogen, glinsterend van spanning en ultiem geluk elkaar aan kan kijken. Een knijpje in de handen. Samen in de lift, daarna in de wachtkamer. De deur opent, het is zo ver. Samen stap je naar binnen en zo nemen jullie voor het eerst je kleinkind in de handen. Samen. Je kijkt elkaar aan en weet dat je precies hetzelfde denkt: ‘Dat hebben we maar mooi gedaan’.