Chocoladeijsjes

‘En nou kan ik verd…e nog niet eens ijsjes kopen’ schreeuwde hij bijna en hij smeet de deur van de vrieskast in de supermarkt hard dicht. ‘Het ijs is allemaal veel te duur en daarvoor heb ik niet genoeg geld meegekregen van thuis. Het huilen stond hem nader dan het lachen en hij liet mij zien hoeveel geld hij in zijn linkerhand had. Zijn sleutelbosje lag onbeheerd op het tafeltje in de koffiehoek van de supermarkt waar eveneens een half opgegeten appel lag. Kortom: hij was even helemaal uit zijn structuur geraakt en uitte zijn ongenoegen luid en duidelijk.
Ik zag een muntstuk van twee euro en één van vijftig eurocent en verder twee muntstukjes van twintig cent. Totaal twee euro en negentig cent. We liepen samen naar de vrieskast en bekeken met onze neuzen tegen de glaswanden de verschillende prijzen van de uitgestalde ijsvoorraad. Twaalf chocoladeijsjes voor vijfennegentig eurocent ‘maar ik heb er vijftien nodig om te delen’ vertelde hij inmiddels schokschouderend. ‘Heb ik dan wel genoeg geld voor twee pakken chocoladeijsjes?’ vroeg hij mij met inmiddels betraande ogen. Ik rekende snel uit dat hij mínder dan twee euro hoefde te betalen als hij er inderdaad voor koos om twee pakken chocoladeijsjes te kopen en dat hij van zijn muntstuk van twee euro nog geld zou terugkrijgen.
Wég was hij. Op weg naar de kassa en zonder de last op zijn schouders. En wat de sleutelbos betreft: die heb ik hem maar even nagebracht terwijl hij wachtte in de rij voor de kassa en over de appel hebben we het verder niet gehad. Die heb ik voor hem ‘gewoon’ maar in de afvalbak gegooid en niet eens met een bloedend hart.
Dat laatste had ik al gehad bij de vrieskast toen die door hem verd… hard dicht werd geslagen.