Zomerse hitte en hondenmoeders

Hitte. Zomerse hitte. Ein-de-lijk is die felbegeerde alles verbrandende zomerse hitte er. Het vraagt wat aanpassingsvermogen van ons tweebenige, maar ik heb nog vakantie dus ik draai mijn hand er niet voor om. Mijn dag begint rond zes uur in de ochtend. Samen met mijn trouwe viervoeter lopen we dan een groot rondje en zorgen we voor de nodige lichamelijke en geestelijke uitdaging. Als de zon echt gaat schijnen tussen acht en negen, gaan we even zonnebaden, maar al gauw kruipen we op de granieten wc vloer. Nou ja, mijn trouwe viervoeter dan. Ik spring op de fiets naar de sportschool en van daaruit naar de kitten van mijn beste vriendin. Niet veel later ligt ook Snoezepoes hijgend en uitgeteld over de vloer gedrapeerd. Dat doen katten, die draperen zichzelf zo’n beetje overal. Anyway, nadat ik mijn boodschappen heb gescoord fiets ik in de brandende middagzon naar huis, naar mijn trouwe viervoeter. Onderweg naar huis kom ik in de buurt overal onze hondenvriendjes tegen die wij vanmorgen zo gemist hebben. Het zijn vooral de vriendjes van mijn hond, ik voer als hondenmoeder zoals betaamt slechts de verplichte conversaties over het wel en wee van onze viervoeters. Terwijl Fikkie en Dikkie het zichtbaar bloedverziekend heet hebben en mijn diepvriesspullen staan te ontdooien as we speak komt uiteraard het weer ter sprake. Het mag wel weer een keertje regenen om even af te koelen en voor de plantjes en de beestje natuurlijk. Uhuuh. Ik heb ze ook maar een stukje in de buggy gedaan, want ze wilden niet mee. Uhuuh. Waar is die van jou dan? Ik vertel voorzichtig dat ik haar met dit weer maar twee keer per dag mee uit wandelen neem. Om zes uur ’s ochtends en rond tien uur ’s avonds. Dan blijkt mijn gesprekspartner nog te slapen, weliswaar niet lekker met dit weer, maar wel in slaap. Nog wat heen en weer gekletst en ik fiets naar huis met het aangeprate idee dat ik ’s werelds slechtste hondenmoeder ben. Totdat ik de deur open doe en een verwilderde Buggers mij komt begroeten. Geen gehijg, een natte neus, geen verbrande voetzooltjes en zelfs haar adem voelt koel langs mijn benen. Een snelle plas op het gras en weer de koelte in. Vanavond rond een uur of tien gaan we weer samen los, jammer genoeg zonder hondenvriendjes en hun stronteigenwijze ouders. Maar zo samen zijn wij ook best gelukkig..