Verjaardag

Ik ben vanochtend opgestaan, zoals altijd. Met de wetenschap dat het vandaag een bijzondere dag is. Om iets over zeven, voordat ik naar mijn werk vertrek, check ik nog even mijn mail en mijn Facebook. Die laatste herinnert mij eraan, dat er vandaag iemand jarig is. Dat weet ik. Ik weet wie er vandaag jarig is. Maar jouw naam wordt niet genoemd. Want eind oktober vorig jaar heb ik je Facebook account moeten verwijderen. Omdat ik wist dat je hem niet meer actueel kon houden. Omdat je het aardse bestaan achter je hebt gelaten.

Facebook stelt mij voor, een herinnering te delen. Het zijn de twee foto’s die ik precies een jaar geleden gemaakt heb, toen wij met zijn drieën in Camposilvano in het restaurant hebben gegeten. Wat waren we gelukkig samen. Ik denk na, voel de behoefte om wat te schrijven, maar de woorden vloeien niet uit mijn digitale pen. Inmiddels is de trein van half acht vertrokken. Die leuke dame in lijn 7 zal mijn gezelschap moeten missen, op weg van station Breda naar haar winkel.

En zo stap ik een half uur later dan gepland in de trein. Ik denk aan jou. Ze zeggen dat mijn dierbaren altijd een plaatsje in mijn hart zullen hebben. Jij hebt een plaatsje in mijn hart, maar dat neemt niet weg dat ik jouw gezelschap nu al meer dan 9 maanden erg mis. Soms zou ik met je willen praten. Over de veranderingen die ik nu doormaak en waar ik mij soms geen raad mee weet. Jij hebt altijd een luisterend oor voor mij gehad. Ik mis dit in de wereld om mij heen. Het is net alsof de mensen niet meer naar elkaar willen luisteren. Alleen maar hun op onderbuikgevoelens gebaseerde gedachten willen doordrukken. Amerikaanse en Turkse meneren die voor ons willen bepalen wat mij mogen waarnemen, denken en voelen. Oscar, je hebt niets gezien, niets gehoord. Dus mond dicht, voor je kijken, doorlopen. En wie niet meedoet, is een landverrader of een terrorist.

Ik heb de bus verruild voor het bos. Het is maar één letter verschil. Maar het voelt als elkaars tegengestelde. Waar ik eerst nog stilzittend met open mond de wereld om me heen aanschouwde, heb ik nu mijn mond dicht, kijk voor me en loop door. Plassen water van de regenbuien. Alsof de hemel huilt om de toestand van deze wereld. Die vreselijke toestand in het Midden-Oosten. Aanslagen in Thailand. Mensen die vanwege een afwijkende mening worden vermoord. Het is ook om te huilen. Maar ik huil nu om jou. Omdat ik je mis. Lieve moeder, ik mis je zo erg…