VAN DE KAART

Psychologische column met een knipoog

Een Engels sprekende oude man met een vreemdsoortige muts was het spoor bijster en zorgde voor de nodige opschudding. Hij maakte wilde gebaren, een voorbijganger trachtte hem tevergeefs tot bedaren te brengen. Lafhartig hield ik mezelf buiten schot, maar deze houding werd later door mijn puber zoon karaktervol op het perron aangekaart. Wachtend op de trein kon ik geen goede smoes bedenken zodat open kaart spelen de enige optie was. We daalden alsnog de trap af om de vreemdeling met open vizier tegemoet te treden en behulpzaam te zijn. De man bleek een docent uit Dubai te zijn die op doorreis was en niet wist hoe een treinkaartje te bemachtigen.

In ons leven streven wij vaak naar een stabiel en geïdealiseerd zelfbeeld. We willen met onszelf goed uit de voeten kunnen en het liefst zo goed mogelijk op de kaart zetten. Tegenstrijdige en minder prettige karaktertrekken trachten we uit de weg te gaan. Onherroepelijk wordt ons opgebouwde zelfbeeld op onze levensreis zo nu en dan (h)eerlijk onderuit gehaald. Soms zijn deze rimpelingen in het water oppervlakkig, maar ze kunnen ook diepgaander en meer structureel van aard zijn. We kunnen hierdoor ernstig van slag raken en ontheemd voelen. Meestal gaan we dan driftig op zoek naar uitwijkmogelijkheden en pseudo oplossingen. Hierdoor raken we steeds verder van huis en de onopgeloste conflicten laten een spoor van ongeluk achter.

De voorbijganger gaf mijn zoon dankbaar een kus op zijn voorhoofd en bij mij was dat onmogelijk wegens mijn gezichtsverlies, maar ik keek hem uiteraard niet met de nek aan.

Ronald van der Drift
convalis.nl