#Treinleven

Met enige regelmaat reis ik met de trein door het land. Meestal is dat hetzelfde traject en vaak kom je nog eens op bepaalde momenten hetzelfde soort figuren tegen. Graag maak ik dan gebruik van mijn favoriete nieuwsmedium Twitter en maak ik er uitgebreide observaties van onder het mom: #Treinleven (@Mmeulblok). #Treinleven is een bundeling ergernissen en verwondering van treinreizigers. Samengevat in 140 tekens.

Ik verwonder me eigenlijk altijd om medereizigers. Onlangs zat ik met een goede vriendin te kletsen en ze vertelde me over haar treinreis richting Friesland. In de trein werd ze vergezeld door een groepje ouderen, volledig in beige gekleed, die niet eerder hebben gehoord van de digitale dienstregeling. Keurig hadden ze hun overstap uitgeprint in de hand, zodat ze goed voorbereid op pad zouden gaan. “Straks moeten we overstappen op spoor 9”, riep een vrouwtje volgens mijn vriendin. En pienter dat ze waren vertrokken ze tijdig naar de uitgang. 10 minuten voordat de trein zou arriveren op het station. Je weet immers niet hoe gemakkelijk dat gaat: overstappen.

Dit merkwaardige type lijkt zich altijd te kleden in zo veel mogelijk beigetinten volgens haar. Klopt ook volgens mij, want ouderen willen niet te veel in de belangstelling staan en kleden zich daarom in deze kleuren. Het tegenovergestelde effect is echter dat ze juist meer opvallen, want welk nadenkend mens draagt er tegenwoordig nog beige, laat staan kaki (en dan heb ik het niet over de vrucht). Het type ‘oud-beige’ valt regelmatig in herhaling, is ongestructureerd gepland en heeft regelmatig kadetjes met kaas bij zich wanneer ze een dagje op stap gaan met de trein. Een hele belevenis op zich, laat staan over de eindbestemming. Meestal is voor dit type mens, de reis al bijzonder genoeg.

De trein zit vaak vol met dit soort type mensen en die arme vriendin had het er maar mee te doen. Ik deed er een schepje bovenop, want je zult maar op zaterdagochtend om 07.00 uur in de trein zitten richting Rotterdam Centraal met een man die naar bier meurt en tegelijkertijd in slaap is gedommeld, schuin tegenover je waarbij hij steeds harder gaat snurken. Ik heb overwogen om bij Gouda een andere coupé te zoeken, tot hij op het laatste moment zelf wakker schrok en de trein uit vluchtte. De walm van bier bleef helaas nog achter. Gelukkig zaten er geen krijsende kinderen of een hoempa pa-gezelschap in de trein. Dat zijn nog eens de ritjes die mij zijn bijgebleven. Met polonaise en al.