Regen op mijn gezicht

Met twijfel of ik op mijn fiets stap kijk ik omhoog. Kleine regendruppels vallen op mijn gezicht. Wat een trieste bedoeling hier. Mijn slot hapert en mijn tas glijdt steeds van mijn schouder. Of dat geen teken is dat ik beter met OV kon gaan. Eigenwijs fiets ik hard naar mijn afspraak om voor een regenhoos bij mijn afspraak te zijn. Oei… Ook iets te laat vertrokken van huis. Bijna te laat. Wanneer worden tijd en ik een keer vriendjes? Ik passeer verschillende fietsers en ik irriteer met mijn gedrag een stel automobilisten. Heel fout rijd ik door rood. Chaotisch snij ik iedereen af. Noodgedwongen moet ik stoppen met een drukke kruispunt, maar dat weerhoudt me niet om gezamenlijk met andere fietsers te zuchten over het weer. Een gezamenlijke erkenning dat het even klote is om te fietsen in een lichte regenbui. Haast en gevoel, dat ik snel weer binnen wil zijn, gaan door mijn lijf. Een stoot adrenaline! Toch aardig droog kom ik aan. Ik heb het gered. Joepie!

Terugreis begint het weer. Slot hapert, tas glijdt en met twijfel stap ik weer op mijn fiets. Omhoog kijken lukt niet meer. De regendruppels stromen langs mijn gezicht. Het regent keihard. Ik zoek naar mijn ov-chip. Opeens een gevoel van rust door hetzelfde lijf waar eerst adrenaline door mijn aders keihard stroomde. Ik stap op mijn fiets en fiets op mijn dooie gemak richting huis. Ik word van zowel rechts als van links door andere fietsers ingehaald. Met mijn klamme vingers duw ik op het knopje van een stoplicht. Netjes wacht ik op mijn buurt om over te steken. Mijn kleding wordt zwaarder en mijn lichaam steeds kouder. Ik besef me nu dat niemand zich irriteert aan mijn snelle chaotische gedrag en begin keihard te huilen. Ik ben even onzichtbaar en dat bevalt me.

Ook nu mag ik er zijn. Maar dan even alleen met mezelf!