Puberbraille

In de reflectie van de ruit zie ik haar zitten. Hangend tegen de leuning, totaal in haar eigen mobielbeleving. Ik lees mijn boek en zo af en toe val ik terug op haar spiegelbeeld. Het glas loopt wat bol en bij het binnenrijden van een tunnel verandert haar gezicht keer op keer. Alsof ze iedere keer weer anders is. Een echte ´teen´ is ze. Ze zucht wat en haar gezicht betrekt zorgelijk. Het enige wat beweegt zijn haar duimen die vingervlug haar reis beschrijven.

Het lezen van deze jongelingen is net braille. Waar wij vroeger als bakvissen gillend op de fiets leuke jongens stalkten, wandelen nu Pokémon Go pubers richting Pokestops en ontmoeten daar misschien wel de liefde van hun leven. Hun wereld binnendringen is lastig: de muur soms onmetelijk dik door pixels, stress of depressie of misschien door mijn gebrek aan digitaliteit waarin hun leven is opgebouwd. De maatschappij is veranderd, harder, vijandiger en gewelddadiger. Logisch dat veel tieners in hun eigen wereld gaan leven, omdat het daarbuiten vaak sucks.

Soms denk ik, wakker in godsnaam mijn frustatiesensoren eens aan! Barst los van woede waarom ik een waardeloze moeder ben omdat ik jou nog steeds niet begrijp. Beter dan mij laten zoeken in dat grijze gebied waarin je je bevindt. Ik zie mijn moeder nog met haar handen in het haar staan. Ik wil dat ook! Zou het komen omdat wij volwassenen langzaam vergeten hoe het was om puber te zijn. Of komt het omdat de digerati een nieuw soort illuminati lijkt, waardoor cyberpubers onaantastbaar zijn voor een digibeet.

Ik hoor een riedeltje en het meisje licht op. “Ja mam, ik zit nu in de trein. Nee, dat ben ik niet vergeten, wat zeur je nou. Jaja, ik kijk uit. Goed, ik zie je zo, Ja, bij de fietsenstalling. Mammm, je hoeft geen tien keer gedag te zeggen.” En zachtjes: “ik ook van jou.” Ze stopt haar telefoon weg, staart naar buiten en dan kijkt ze me verlegen aan. “Weet u mijn moeder is echt een zeikerd, maar ik zou haar voor niemand willen ruilen.” Ze staat op en ik duik met een glimlach enigszins opgelucht weer in mijn boek.