Pokémon The Walking Dead

De badplaats Kijkduin was veranderd in een Pokémon hoofdkwartier. Het was alsof ik terecht was gekomen in een foute zombie film. Honderden Pokémon jagers zaten op de trappen en zelfs in de vuurtoren hingen Poké jagers. Ik probeerde oprecht te lachen, maar slaagde daar nauwelijks in. Die vreselijke film was nog niet afgelopen integendeel, voor ik het wist werd ik bijna aangereden door een oude man in een elektrisch karretje.

Ik was nog maar net van de schrik bekomen, toen ik een vrouw met kinderwagen het plein op zag scheuren. In haar rechterhand had ze haar mobiele telefoon en met haar linkerhand bestuurde ze de racewagen en rookte een sigaret. Haar man en zoontje renden als zombies achter haar aan. ‘Zullen we drinken mama’, vroeg haar zoontje vluchtig? Maar papa en mama reageerden niet en staarden naar hun schermpjes.

Mannen en vrouwen van alle leeftijden doen mee aan de Pokémon Hype. Het viel mij op dat er veel dikke vrouwen op de trappen zaten. Vast van die vrouwen die alle Tell Sell troep al onder hun bed hebben liggen en nu Pokémon zijn gaan zoeken. Afvallen met Pokémon is geen kinderspel, daar hebben ze hun handen vol aan, rechts een patatje oorlog en links hun smartphone.

Dan komt er een vrouw met een hond langs lopen. Hij snuffelt wat aan mijn broek. ‘Hoeveel Pokémon heeft hij al gevangen’, vroeg ik? ‘Al twee, zei ze lachend’. Ik haalde even opgelucht adem, zo blij dat ik even contact had met een medemens. Haar zoontje vertelde over een Pokémon, die hij had gevangen. Ik was oprecht blij voor hem. Zijn grote zus keek me even vermoeid aan, alsof ze stoned was, daarna dook ze weer snel haar mobiele telefoon in. Volwassen mensen keken schuchter om zich heen alsof ze Pokémon bolletjes geslikt hadden.

Ik kreeg heimwee naar de tijd, dat we buiten buskruit speelden en in bomen klommen. Toen de Nintendo nog vierkant was en we Mario Bros speelden en eenden neerknalden in het spel Duckhunt.

Snel naar huis, ik kon geen zombies meer zien.

Helemaal klaar met die pokkezooi!